Kominn aftur frá Uppsala

Mín lifur lifir og þín lifur mun einnig lifa! Norræna vikan í Uppsala var ein sturlun út í gegn. Sérlega skemmtilegt var á árshátíðinni að komast að því að margir (þ.á.m. undirritaður) áttu erfitt með að greina á milli atburða sem átt höfðu sér stað annaðhvort á fimmtudegi eða föstudegi, og erum við þá að tala um það sem gerðist um miðjan dag!! Þema vikunnar var “död och konkurs”, sem myndi útleggjast á íslensku sem “dauði og gjaldþrot” og einkar viðeigndi í sjálfu sér.

Hyttetúr var gríðarlega hress með tilheyrandi söng, gargi og geðveiki. Sérlega gaman að því hvað Skandinavar eru frjálslyndir hvað nekt í gufubaði varðar og er það nokkuð sem Íslendingar mættu taka sér til fyrirmyndar. Vísindaferðir snérust fljótlega upp í rugl og geðveiki, enda mönnum sama hvert umræðuefnið var, hvað var drukkið og hve mikið. Mikið um fáránlegar fyrirspurnir og þess háttar, en það þykir bara hresst, enda þeir sem á móti okkur tóku oft gamlar stjörnur á norrænum vikum.

Árshátiðin sjálf var sérlega glæsileg, enda haldinn í nokkurhundruð ára gamalli höll. Norrænir gestir voru nokkuð hófstilltir framanaf, en fljótlega fór að bera á hvers konar sturlun. Undirritaður og einn Norsari fóru m.a. upp á háar svalir fyrir ofan dansgólfið og reyndu að stela gríðarstórum fána Svíðþjóðar fyrir framan u.þ.b. 200 manns. Tókst það næstum því, en tilraunin var vel þess virði og gott flipp. Að balli loknu tók við eftirpartí til um klukkan sex og síðan fjögurra tíma svefn fyrir sillis.

Það mun vera merki um góða norræna viku ef einhver fer á sjúkrahús, og til stendur að menn fái sérstaka orðu fyrir slíkt. Í sillis fékk Brian Jacobsen, sem margir kannast við frá norrænu vikunni á Íslandi 2002, rjómaköku í hausinn. Sá sem kastaði gerði sér ekki grein fyrir því að það var massífur diskur undir kökunni. Til að byrja með fannst Brian þetta mjög fyndið, enda lamaður í andliti af ofdrykkju, en svo fór mönnum ekki að lítast á blikuna þegar rjóminn byrjaði að rauðlitast! Var hann því sendur á sjúkrahúsið í flýti, en þess má geta að við rétt náðum lestinni okkar til Stokkhólms vegna þessa. Undirritaður átti ágætis möguleika á því að fara á Sjukhuset, þar sem hann datt út um glugga á föstudagskvöldið (!), og brákaði sig nokkuð á læri!!

Minne – jag har tappat mitt minne
Är jag ut eller inne? Kommer inte ihåg

Minne – är jag svensk eller finne?
Jag har luckor i minne, sån där små alkohol

Men besinne, man tätar med det brännvin man får,
Fäster minnet och helan går!

Lifi norrænt samstarf, lifi Uppsala, lifi mín lifur!

París, laugardagurinn 25. sept. 2004

Mér finnst svo sem allt í lagi að taka það fram strax, að ég er ekki mjög hrifinn af bloggi, þ.e. blogg er eitt af því sem mér finnst hvorki góður né upphefjandi tjáningarstíll; líklega einum of sjálfmiðuð tjáningarleið og þar af leiðandi óspennandi o.sfrv.
Þessi litla saga af mér og fyrstu dögunum mínum í París er hinsvegar mjög mikið í þessum bloggstíl. Ég stíla hana ekki á neinn sérstakan en mér þætti vænt um að þau ykkar sem fáið hana senda sjáið ykkur fært að lesa hana. E.t.v. er þessi saga þó aðallega skrifuð til að láta mér sjálfum líða betur og þannig er ég því þegar búinn að gera mig sekan um bloggstílinn, en ég veit þó að sum ykkar hafa einnig gaman af að frétta eitthvað af mér þannig að kannski verða allir ánægðir.
Ég kom til Parísar ásamt Karen á miðvikudeginum í síðustu viku, eða fyrir um 10 dögum síðan. Á þessum tíma hefur ýmislegt gerst og hef ég þar á meðal komist í kynni við fyrirbæri sem mér mun aldrei líða úr minni. Þessir dagar hafa bæði verið mjög skemmtilegir, en þó fyrst og fremst erfiðir. Ég hafði þó fengið margar og góðar viðvaranir frá reyndu fólki, um það hversu erfitt sé að athafna sig í París og hversu erfiðir Frakkar séu í samskiptum, þegar viðskiptin skipta verulegu máli, en eru ekki bara eitthvað tjittjatt um ekki neitt. Auk þess hef ég dvalið í Frakklandi áður um nokkurt skeið, eða um mánaðartíma í Bordeaux árið 1999.
Ég og Karen höfðum pantað hótel á netinu og fórum beint þangað eftir komuna til Parísar. Á hótelinu var tekið vel á móti okkur og finnst mér nokkuð góður standard á því miðað við að þetta var ódýrasta hótelið sem við fundum á netinu (þ.e. fyrir utan hostel þar sem maður deilir herbergi með öðrum) (það skal einnig athugast að hótelið hefur ekki enn dregið greiðslu af kreditkortinu mínu og ég bíð nánast eftir því að samningarnir verði sviknir og ég krafinn um meiri peninga en um var samið, en það er annað mál). Hótelið var nálægt Place de Clichy en það er í hverfi sem heitir Montmartre (er aðallega í 18. hverfi borgarinnar). Montmartre er gamla listamannahverfið í París og þar voru Picasso og James Joyce í góðu atlæti í gamla daga, og þá erum við að tala um árin frá aldamótunum 1800/1900 og fram til síðari heimstyrjaldarinnar en þá tóku önnur hverfi við sem aðal-listamannahverfin. Eftir það má segja að hverfið lifi aðallega á fornri frægð sem mikill ferðamannastaður og því er það krökkt af hótelum og gistiheimilum. Auk þess er mikið af innflytjendum á þessum slóðum og þ.a.l. mjög mikið af framandi matsölustöðum og þess háttar. Ferðamannaiðnaðurinn sér svo til þess að kókdós kostar hérna út í sjoppu um 200 krónur (33cl) og ekki er óalgengt að bjór á veitingastöðum kosti um 600 krónur (33 eða 25cl), og þá erum við að tala um ódýrustu gerðina.

Við Karen höfðum það samt mjög gott í þessu hverfi og vorum einnig dugleg að ferðast um borgina, bæði gangandi og í metró-inu. Þannig skoðuðum við þessa helstu ferðamannastaði afar lauslega, gegnum um latínuhverfið (5. hverfi) og Marais (4. hverfi) en fyrrnefndi staðurinn er háskólahverfið í París með Sorbonne í broddi fylkingar og sá síðarnefndi er listamannahverfið sem tók við af Montmartre (en er nú dag orðin ein feitasta uppa/túrista-nýlenda veraldar, og það er ekki grín) =>það má skjóta því að að gamni að í leit minni að leiguíbúð hef ég hef rekist á margar fasteignaauglýsingar og þar er ekki óalgengt að sjá t.d. 25 fermetra (já, það er eins og venjulegt eldhús á Íslandi að stærð) íbúð í Marais kosti kannski 40 milljónir króna. Á göngu okkar niður í miðbæinn, en Montmartre er norðan við Signu, og miðbærinn við hana, gengum við svo framhjá ýmsum athyglisverðum stöðum, t.d. búrsinum (kauphallarsvæðinu), en þar er ekki óalgengt að sjá menn sem líta út fyrir að vera 16 ára (mjög vel rakaðir og með afar slétta húð) í 300 þúsund króna jakkafötum, tala í síma og borða panini rennandi sér um á hlaupahjólum, og ég tel það beinlínis ólíklegt að nokkurt annað svæði í heiminum sé jafn löðrandi í metrósexúalisma og kauphallarsvæðið í París.

Jæja, nóg um það. Við Karen skoðuðum svo líka þetta týpíska, Notre Dame, Pompedou (að utanverðu a.m.k.) og ýmislegt fleira yfirnauðgaðpóstkortarusl. Eitt það athyglisverða sem við gerðum var þó að skoða Katakomburnar svokölluðu, en það er neðanjarðargrafhýsi hundruðþúsunda parísarbúa. Hér kemur smá útlistun á því fyrirbæri. Sko: Um miðja 19. öld var París löngu búin að sprengja sig út af húsnæðisskorti, en þá (held ég a.m.k.) var lítið byrjað að byggja utan við þau borgarmörk sem nú er miðað við, og miðaldarborgastemningin ennþá við lýði: þ.e. nútíma úthverfi ekki orðin að veruleika. Einhver gæi (ég veit ekki hver) kom þá með þá hugmynd að byggja húsnæði þar sem þá voru kirkjugarðar. En eins rammkaþólskir og heilagir og Frakkar eru þá kom ekki til greina að gera það nema að koma beinunum fyrir í vígðri mold einhversstaðar annarsstaðar. Sú lausn var fundin á málinu að grafa fyrir gríðarlegum neðanjarðarmannvirkjum og koma beinunum fyrir þar (auðvitað). Og þetta var ekki bara einhver vikkid hugmynd sem einhver fékk og svo búið, nei, þetta var í alvöru talað gert á þrem stöðum í París og einn af þessum stöðum (í sunnarverðri borginni) er nú opinn almenningi sem safn. Og þó að þessar katakombur séu að sjálfssögðu löngu orðin sjálfssagður áfangastaður áhugasamra ferðamanna og milljónir manna hafi gengið þarna í gegn og safnvörðunum finnist þetta ekkert nema hversdagslegt, þá er það ekkert nema mjög súr lífsreynsla að ganga þarna í gegn. Eftir að hafa borgað einhvern rándýran aðgangseyri gengur maður niður 200 þrep (það er býsna langt niður, ég hugsa að það jafnist á við 6-7 hæða hús) fer maður inn í endalaus göng (sem hafa lofthæð upp á um 1,80 (meðalmenn þurfa að passa upp á höfuðið)). Eftir að hafa gengið eftir þeim í um 10 mínútur kemur maður í hvelfingu þar sem allt er útflúrað með einhverju miðaldar-gotnesku-kirkju-brjálæðis-letri og krossar og jafnvel enn kuklkenndari tákn prýða alla veggi. Á einum enda þessar hvelfingar eru svo afar tilkomumiklar dyr, en fyrir ofan þær er ritað með letri sem gæti minnt mann á Marylin Manson plötuumslag orðin (á frönsku): "Velkomin í ríki hinna dauðu" (ókei). Svo fer maður inn, og svona btw þá er drýpur vatn úr loftinu þarna, og augu manns nema þá sjón sem maður mun aldrei gleyma. Endalausa ganga og hvelfingar af beinum og hauskúpum sem er raðað upp með fáránlega nákvæmum hætti og mynda krossa og ex og galdrastafi og ég veit ekki hvað. Þessir gangar eru svo nánast endalausir og við og við sér maður skilti sem segja úr hvaða kirkjugarði beinin eru. Þarna eru einnig skilti sem færa manni fáránlega gotnesk skilaboð um að maður eigi að sýna auðmýkt og virðingu og ganga hægt og rólega um os.frv. En það virtist samt ekki stoppa góða gommu af einhverjum japönskum hálfvitatúristum til að taka myndir af öllu saman með bros á vör innan um hauskúpurnar (þetta eru kannski bara einhverjir heiðingjar hvort sem er). Ég veit það bara að hlátur og glott og voru það síðasta sem minn líkami hefði framkallað þarna inni. Þetta var rosalegt.

Við Karen höfðum það sem sagt bara mjög gott þarna fram yfir helgina. Við fórum líka í skólann minn þar sem ég talaði við alþjóðafulltrúann (en hún talar ekki ensku, sem er mjög skrítið) og hún lét mig fá svona 2 kg. af pappírum og eyðublöðum og öðru skriffinsku bíró-rugli sem ég átti að dunda mig við að fylla út. Í síðustu viku fór ég síðan líka að átta mig á því að ég þyrfti að byrja að finna mér húsnæði, en það á víst að vera erfiðara en að finna nál í heystakk þarna í París. Í skólanum var það útskýrt fyrir mér að maður yrði að hafa húsnæði, þ.e. certifacat de domicile til að geta gert eitthvað þarna í Frakklandi, t.d. til að stofna bankareikning, en til að geta leigt húsnæði þarf maður náttúrulega að hafa bankareikning. Þetta bankarugl var því mitt fyrsta bíró-krasíu-challange og ég gekk strax í það mál í síðustu viku.
Þar sem ég hafði ekki neina íbúð, eða staðfestingu á slíku, þá ákvað ég að reyna trikkið sem Óli Elíasson kenndi mér, að fara í bankann í nýpressuðum fötum (en þau voru það virkilega) og með bindi og í vel pússuðum skóm, hárið var einnig vel greitt. Ég fór í BNP Parisbas bankann sem var næst hótelinu (þ.e. á Place de Clichy), en þetta sýnist mér í fljótu bragði vera aðal-bankinn hérna í París, svona KB-banki Frakka. Ég fór þarna inn en það var þvílíkt vesen, þurfti að ýta á einhverjar bjöllur og fá leyfi til að fara inn og tvær hurðir og mikil læti. Svo gekk ég að borði hjá einhverri konu (mikil mistök, vona að konur taki þessu ekki illa, en í svona aðstöðum eru konur alltaf með vesen, þ.e. þær fara alltaf meira eftir bókinni og eru síður til í að sjá í gegnum fingur sér í skrifræðisfrumskóginum, og þetta eru ekki meiri fordómar en það að ég byggi þetta á eins langri reynslu og ég hef undir beltinu verandi ekki eldri en ég er). Og það kom líka á daginn, konan, sem talaði náttúrulega bara frönsku, var með eins mikið vesen og hægt var. Hún byrjaði t.d. á að spyrja mig hvar ég byggi og ég sagði að ég byggi hjá vinafólki (hafði fengið leyfi til að gefa upp heimilisfangið hjá systur hennar Nönnu Rúnar sem býr í 4. hverfi) en hafði náttúrulega engan pappír til að sanna að ég byggi þar. Hún sagði þá að ég ætti að fara í 4. hverfi og finna útibú þar. Eftir mikla mæðu tókst mér að koma á framfæri þeirri einföldu staðreynd að maður réði samt alveg hvar maður stofnaði reikning, og hún samþykkti það að lokum (tók 20 mín). Þá bað hún mig um staðfestingu á heimilisfanginu, en ég hafði það náttúrulega ekki, þannig að ég þurfti að byrja að setja sjarmann í gang og sagði að ég myndi setja mikla peninga inn á þennan reikning os.frv. (þetta tók um 20 mín í viðbót) en á endanum samþykkti hún að ég myndi láta hana fá þessa staðfestingu eftir helgina. Þá byrjaði hún að stofna reikninginn á tölvunni en eftir um 5 mínútur sagði hún að ég gæti gleymt þessu þar sem Ísland væri ekki í ESB og því væri vegabréfið mitt álíka mikils virði í þessum bisness og klósettpappír. Þarna var ég orðinn svolítið uppgefinn (ég var að útskýra alla þessa hluti með handapati og lélegri frönsku og þetta tók allt saman mjög mikinn tíma). Ég fór samt í þriðju lotu (og hér var ég byrjaður að svitna) og útskýrði fyrir henni EES-samninginn og allt það, og alltaf þegar hún setti upp skeifu og hristi hausinn henti ég í hana nýju stimpluðu vottorði sem ég hafði með mér (ég var í raun með um 8 mismunandi skjöl (öll stimpluð) frá Íslandi sem sönnuðu hitt og þetta, vegabréf, staðfestingu á skólavist á Íslandi, staðfestingu á skólavist í París, staðfestingu á LÍN-framfærslu, staðfestingu á ERASMUS-styrknum, meðmæli frá bankanm hérna heima, fæðingarvottorð, vottorð sem sýndi að Ísland sé valid land innan ESB hvað viðkemur fjármálastarfsemi og sitthvað fleira sem ég man ekki eftir í augnablikinu), en það er einmitt skrítið að hún var ekkert sérstaklega hrifin af síðastanefnda vottorðinu, en þó var það á frönsku (en ég skil það varla sjálfur og skil því ekki hvað hún var svona óánægð með). Á tímabili var þetta því eins og að spila vist, jónu eða manna eða eitthvað svoleiðis, til að halda sér inn í leiknum þurfti maður sífellt að henda fleiri spilum á borðið, en þó alltaf að hafa eitthvað nýtt og ferskt á hendi. Eftir mikið þref tókst mér að sannfæra hana um að tala við útibússtjórann um þetta mál (en hann hlyti að vita eitthvað) og hún samþykkti það með miklum andvörpum og haushristingum. Hún tók öll skjölin mín með sér og var burtu í svona 15 mín og þegar hún til baka var hún brosandi og sagði að allt væri í lagi. En það var þá sem að skriffinskan hófst fyrir alvöru. Ég þurfti að skrifa undir einhver 10 skjöl (og þetta voru allt feitir samningar) og það var ekki nóg fyrir mig að rita nafnið mitt undir þau heldur varð ég að skrifa með eigin rithönd: "Ég, Bergur Ebbi Benediktsson samþykki, þennan dag klukkan þetta osfrv. ofangreinda skilmála: Bergur Ebbi Benediktsson" og það fáránlegasta er að ég vissi náttúrulega ekkert hvaða skilmála ég var að gangast undir og auk þess var ég vel uppgefinn þegar þarna var komið við sögu. Á endanum hafði ég stofnað tvo reikninga og það var Visakort á leiðinni á heimilisfangið þar sem ég ekki bjó og ég var kominn í einhverja námsmannalínu og eitthvað rugl og hún fór að reyna að selja mér tryggingar. Svo lagði ég inn pening (en það var huge-deal vesen hjá einhverjum gjaldkera. Og svo tók konan loforð af mér að ég myndi koma með certificat de domicil strax eftir helgi og ekkert rugl.
Þetta var á fimmtudeginum og ég ákvað nánast því þá að hætta öllu skriffinsku rugli fram á mánudaginn eftir. Það kom svo líka á daginn að ég gat ekki fengið íbúðarstaðfestinguna frá systur Nönnu því þá hefði hún þurft að setja nafnið mitt á bjölluna hjá sér og það hefði verið andstætt ákvæðum í leigusamningnum hennar. Ég og Karen höfðum það því túrista-rólegt á hótelinu og víðsvegar um borgina yfir helgina, en ég var með mikinn beig í mér því ég vissi að næsta vika yrði horror: skólinn að byrja, húsnæðisleysi, skriffinska, lítill svefn og almennt ógeð.
Mánudagurinn byrjaði líka ömurlega. Ég vaknaði og gat varla komið í mér neinum mat og hvað þá kaffi og fór svo með Karen og allan farangurinn hennar í metró-ið (sem er massívt vesen því metró er ekki gert fyrir farangur) og út á næstu RER-stöð. Þar kvaddi ég hana og hún fór upp í lestina og áleiðis til Charles de Gaulle og svo London og svo Kína og bara alveg farin í langan tíma. Þetta var alveg hrikalegt og ég var alveg í rusli eftir þetta. Farangurinn minn var svo ennþá á hótelinu en ég var búinn að tjékka mig út. Ég hringdi í Nönnu Rún (hún er skiptinemi í frönsku í Sorbonne og býr hjá systur sinni fyrst um sinn, og því er minna vesen á henni en mér). Svo fór ég til hennar (systur hennar), en ég var löngu búinn að ákveða að skrópa í skólann þennan dag (sem reyndist svo allt í lagi því Dröfn (bekkjarsystir hér í París og heima) hringdi í mig og sagði að það hefði ekkert verið að ske og það væri næst einhver fundur á fimmtudaginn. Allavega. Ég fór til Nönnu og við byrjuðum eitthvað á að fara á netið til að tjekka á húsnæði. Við sáum að best væri líklega að fara á einhverja skrifstofu sem sér um málefni erlendra stúdenta í París og fá hjálp þar. Við þurftum að taka einhver þrjú metró til að finna skrifstofuna og það sem beið okkur var sko engin ,,æi-eruð-þið-útlendingar-og-vantar-hjálp-hér-er-lítil-skrifstofa-sem-sinnir-ykkar-málum-og-þið-fáið-ykkur-kaffi-og-slakið-á-meðan-við-reddum-öllu-fyrir-ykkur"-skrifstofa. Nei. Þetta var eitt stórt býró-mónópólí-geðsjúkrahús. Við fórum þarna inn og apparatið var á sjö hæðum og það voru svona 500 manns (ekki grín) á hverri hæð að bíða í röðum. Við sáum svo að á þriðju hæð var eitthvað ,,logement" (leigu) dót og fórum þangað og biðum í röð í 20 mín, þá nenntum við því ekki lengur og fórum í einhverja aðra röð og fengum að tala við einhverja konu eftir svona hálftíma, en hún tók bara niður nafnið okkar og sagði okkur að bíða (í biðsal dauðans). Sem við gerðum, eftir um hálftíma í viðbót var kallað á okkur og við fórum eftir löngum göngum inn á einhvern kontór hjá um þremur manneskjum. Þarna voru tvær konur, og ég hreinlega smellaði vesenið sem hefði fylgt því að tala við þær, og svo einhver gaur sem leit út eins og sjóræingi (þykk skeggrót, djúp augu, hárið í tagl, þverröndótt peysa með of síðum ermum) og auk þess var hann frekar ungur. Ég hugsaði með mér: plís plís plís, vonandi sjóræningjann, og viti menn: Við fengum sjóræningjann. Og auk þess fengum við einn bónus, sjóræinginn var undir áhrifum fíkniefna, en ég þori að veðja talsvert mörgum evrum að heilasellur hans voru under siege af sterkum kannabisefnum og að hann hafi frekar verið staddur á Karíbahafinu með sjóræningjavinum sínum heldur en á þessari skrifstofu. En aðalmálið var náttúrulega það, að þessi gaur var ekki með neitt VESEN (eins og líklega allir aðrir sem ég hef hitt hérna). Hann byrjaði á að segja okkur að það væru engar opinberar stúdentaíbúðir lausar og að við þyrftum að leita á almennum markaði og svo lét hann okkur fá um tvö kíló af bæklingum um húsnæðismál og gaf okkur góð tips, hann talaði meira að segja smá ensku og við kvöddum hann bara nokkuð sátt. Hann impraði þó mjög mikið á því að það væri mjög erfitt að finna húsnæði í París sem var ekki beinlínis til að láta sjálfstraustið hjá okkur rjúka upp. Eitt af aðaltipsunum sem hann gaf okkur var að góð leið til að redda húsnæði væri að heimsækja allskonar kirkjur, sendiráð, góðgerðarsamtök og stofnanir sem hefðu auglýsingar hangandi uppi. Við tókum hann á orðinu og fórum á aðal-pleisið (að hans mati): The American Church of Paris (svona þrjú metró í burtu). Þegar við komum þangað blasti við okkur um 40 manns í nákvæmlega sömu sporum og við og allir að skrifa niður auglýsingar af smáauglýsingatöflunni. Ég taldi mig hafa forskot því ég var með síma á mér og hringdi beint í númerin á töflunni. Og innan skamms varð smá árangur, ég náði í gegn til einhvers gaurs sem hafði stúdíóíbúðir til leigu rétt hjá Montparnasse (sunnanverð París) og mælti mér mót við hann samstundis. Svo fórum við þangað (tók massívan tíma) og ég hringdi svo í hann aftur til að fá frekari fyrirmæli um hvernig ég ætti að finna pleisið. Og nú tekur við nýr kafli í þessari litlu sögu sem lýsir nákvæmlega næstu þremur klukkustundunum í lífi mínu, en það er eitthvað sem ég gleymi aldrei.

Ég heyrði strax og ég talaði við hann aftur að þessar íbúðir sem hann væri með til leigu væru eitthvað spes því hann gat einhvernveginn ekki sagt mér neitt heimilisfang eða neitt slíkt heldur gaf hann mér þess í stað nákvæmar leiðbeiningar um hvernig ég ætti að finna sig. Ég átti sem sagt að ganga út úr metróinu, tvær götur áfram, svo til vinstri, svo aftur til vinstri við bláan póstkassa og inn í lítið sund þar, svo til hægri inn í einhvern garð en ganga þar framhjá tveimur hurðum og fara á bak við skúr, til vinstri bak tvær grænar ruslatunnur og í gegnum mjótt sund þar og svo út að öðrum skúr og til vinstri en þar væri hurð og dyrabjalla sem stæði á: ,,Batman". Og þetta tókst mér og Nönnu að gera, þetta var allt saman eins og hann lýsti og ég þrýsti á dyrahnappinn og heyrði eitthvað brölt fyrir innan. Svo heyrði ég röddina úr símanum segja mér á ensku með þykkum frönskum framburði að það væri opið og við ættum að koma inn. Á móti okkur tók maður sem var á að giska 1.40 á hæð og sagðist heita Sergio, hann fylgdi okkur upp mjóan stiga og inn í risastórt herbergi, það var barborð öðru megin í því, en að flestu leyti var það afar druslulegt og í vondu ástandi, maður heyrði í pípum í veggjunum og það var mikið af skordýrum þarna. Hann ræddi lauslega við okkur og sagði að það myndi kosta 520 evrur að leigja þetta herbergi (sem leit út fyrir að vera ágætis tilboð á þessari stundu, því að herbergið var a.m.k. 50 fermetrar að stærð). Svo fór hann með okkur til að sýna okkur sameiginlegu aðstöðuna, og þá versnuðu málin, jú þarna var sturta og klósett og einhverskonar eldhús, en á þessari stundu var það eins og við værum stödd inn í kafbáti. Gangarnir voru fáránlega mjóir og það voru engir gluggar og eitt herbergi tók við af öðru og allt var hreinlega í rugli, stundum gekk maður upp og stundum niður. Svo hittum við fyrir allskonar fólk á þessari ferð, t.d. lítinn kubb (þ.e. lítinn og mjög feitlaginn mann) sem var að vinna í eldhúsinu. Sergio sagði okkur að þetta væri gimpið hans, einhver frændi frá Ungverjalandi sem væri að reyna að læra ensku og langaði mest af öllu til að verða kokkur í skipi. Þessi gaur fylgdi sem sagt eiginlega með í þessum húsnæðispakka og það átti að vera talsvert hagræði af honum að sögn Sergios, hann þrifi eldhúsið og sameiginlegu vistarverurnar og svona. Ég gat með engu móti áttað mig á því hvað kubburinn var gamall, hann gæti hafa verið 20 ára eða 50 ára, hann var að flestu leyti sviplaus og mjög ófríður, og það er leiðinlegt að segja frá því, en hann virtist skorta flest þau útlitseinkenni sem almennt gera mannverur frábrugðnar öðrum dýrategundum, en þannig var það bara. Einnig hittum við fyrir mannstöng, þ.e.a.s. rúmlega tveggja metra háan Ástrala, en hann var víst að flytja út og mér var sagt að herbergið hans væri til leigu. Ég fékk að skoða það og það minnti mig helst á eitthvað sem Lalli Johns hefði ekki einu sinni sætt sig við, rakt kjallaraherbergi með einni ógeðslegri dýnu á gólfinu og pínulitlum glugga alveg upp í rjáfri. Svo skoðuðum við þriðja herbergið, en það leit þokkalega út og ég fór í mikilli alvöru að velta fyrir mér hvort að þetta yrði kannski eftir allt samastaður minn næstu mánuðina. En það var þá sem að Sergio fór að kynna mig fyrir ,,reglunum". Í fyrstu fór hann mjög pent í að útskýra málin. Hann sagði mér að hann ætti allt húsnæðið, en það væri skráð sem listastúdíó og því væru íbúðirnar ósamþykktar, en það er talsverður mínus þar sem að franska ríkið býður stúdentum upp á talsvert háar húsaleigubætur og skilyrðin fyrir þeim eru að sjálfssögðu að húsnæðið sé samþykkt (og kröfurnar sem gerðar eru til húsnæðið eru miklu minni en á Íslandi). Svo fór hann að segja mér að húsið væri allt úr timbri og að það væri mikil eldhætta en það væri allt í lagi því að áður en hann hefði gerst listmálari hefði hann verið slökkviliðsmaður og hann hefði installað einhverju heimatilbúnu slökkvikerfi. Svo settumst við hreinlega niður í einhverja stóla þarna og hann lét dæluna ganga um allskonar fáránlegar reglur sem fylgdi því að búa í í þessum herbergjum. Og þetta voru ekki bara einhverjar óljósar meginreglur heldur hafði hann skrifað þær allar niður og þær voru kaflaskiptar og með undirgreinum og neðanmálsgreinum og öllu tilheyrandi. Hann lét mig fá eintak af ,,reglunum". Regla nr. 1 var: Nobody talks about the territory (en hann vildi að húsnæðið væri kallað ,,the territory" og þetta minnti mig pínulítið á myndina Fight Club, en hvað um það. Svo urðu reglurnar fáránlegri og fáránlegri. Maður átti alltaf að sofa með vasaljós við hliðina á sér, og í hverjum mánuði var einn maður skipaður ,,brunaeftirlitsmaður", og enginn mátti læsa að sér herbergjunum því að brunaeftirlitsmaður gæti þurft að bjarga manni meðan maður svæfi o.sfrv. En svo komu fáránlegustu reglurnar. Enginn í hverfinu mátti vita að Sergio væri að leigja húsnæðið út, því á pappírunum var það listastúdíó, þess vegna mátti maður ekki koma með innkaupapoka inn húsnæðið, maður þurfti alltaf að bera matinn sinn inn í bakpoka. Það var bannað að bjóða gestum heim til sín fyrr en eftir að það var orðið dimmt OG, og hér kemur reglan sem fékk mig til að halda að ég hefði lent í falinni myndavél, maður þurfti alltaf að ganga inn og út úr húsnæðinu með portfólíó í hendinni. Hann sýndi mér svo einhver þrjú portfólíó og sagði að ég mætti velja eitt þeirra. Pælingin var sem sagt sú að fólkið í hverfinu átti að halda að maður færi að fara í ,,art lessions" þegar maður kæmi inn og út. Og þetta átti maður alltaf að gera, alltaf að ganga um með portfólíó. Og þá spurði ég Sergio hvað maður ætti að gera við portfólíóið þegar maður væri kominn út úr húsinu. Hann svaraði því til að það væru ýmsir kostir í boði, sumir gengu með það allan daginn, aðrir semdu kannski við veitingastaðaeigendur í nágrenninu um að geyma portfólíóið gegn því að kaupa einn bjór í viku þar eða eitthvað þess háttar!!! Hann varaði mig svo við því að fela portfólíóið úti við því að þá gæti það skemmst og að ég þyrfti að kaupa nýtt. Blessaður. Á þessari stundu var Nanna kominn í hláturskast en var að reyna að hemja það. Þá hittum við fyrir Íra og fórum að spjalla við hann. Hann sagðist heita Killian og hefði búið í ,,the territory" í 16 mánuði. Hann sagði að einn helsti ókosturinn hefði verið portfólíóin, en hann sagði að maður yrði að taka það með sér út, því að annars léti Sergio mann borga sér 20 evrur í sekt. Ég kvaddi Sergio með þeim orðum að ég ætlaði að hugsa málið.

Og það var á þessari stundu sem ég áttaði mig á því að það væri e.t.v. mjög erfitt að finna húsnæði í París. Þarna fékk ég tilboð: að borga 50 þúsund kall á mánuði, plús hita og rafmagn, fyrir að búa í ólöglegu eldgildruherbergi með klikkuðum listamannaungverja sem lét mann borga sekt ef maður fylgdi ekki duttlungafullum einhliða settum öfgareglum. Þetta var greinilega mjög harður markaður. Þegar þarna var komið við sögu var ég heldur ekkert í allt of góðum málum. Það var orðið dimmt, klukkan var rúmlega sjö, farangurinn minn var í geymslu á hóteli í hinum enda bæjarins, ég var svangur og ég hafði ekkert húsnæði, ég var undir náð og miskunn annarra kominn. En að sjálfssögðu voru allir hjálplegir. Nanna hjálpaði mér að sækja farangurinn og ég kom honum fyrir hjá systur hennar. Svo hringdi ég í Dröfn og Kidda og fékk leyfi til að gista hjá þeim. Vandamálið var bara það að þau voru ekki búin að kaupa húsgögn (höfðu að vísu rúm handa sér, en ekkert annað) og ég þurfti að sofa á gólfinu. Það var samt svo sem ágætt, fékk bara smá verk í handlegginn daginn eftir þar sem að ég lá á honum, svona til dempunar gegn hörðum gólffjölunum. Þau tóku annars afar vel á móti mér og gáfu mér vel að borða og komu mér í gott skap. En ég vissi að næsti dagur, sem var þriðjudagur yrði örugglega algert hell.
Ég byrjaði daginn á að fara í American Church, ég var aðeins farinn að kunna þetta. Ég hringdi í eitthvað lið og mælti mér mót við einn gaur um ellefu leitið. Þar var díllinn sá að búa í herbergi sem var í íbúð með tveimur öðrum gæjum. Herbergið og íbúðin leit bara vel út, og verðið var ekkert fáránlegt heldur, vandamálið var bara það hjá mér, að ég var svo hakkaður þegar ég hitti gaurinn að honum leist ekkert alltof vel á mig. Þetta var svona prestige-new-age-mónó-hómó-listamannatýpa. Hann var rosa hrifinn af því að ég væri frá Íslandi og spurði hvort ég hlustaði á Björk, ég ákvað að sleppa öllu PC-rugli og sagði bara hreinan sannleika: ,,Nei!" og þá var honum aðeins brugðið og sagði að hann sjálfur elskaði Björk (að vísu nota Frakkar orðið elska í þessu sambandi eins og ,,að líka", svipað og í ensku). Ég klúðraði þessu allavega. Ég fór út frá gæjanum í miklu rusli og gekk í gegnum búrsinn bara svona til að finnast ég vera enn meiri lúser (að ganga framhjá þessum metrósexúal viðskiptaföggum á hlaupahjólunum fær mann til að finnast maður ekki vera að meika það neitt). Ég hringdi samt meira og fékk annað rendez-vous klukkan 6. Svo ákvað ég að kíkja á hvort að kaþólikkarnir hefðu ekki eitthvað handa mér. Ég fór í tvö kaþólsk klaustur (en slíkar stofnanir eru oft með íbúðamiðlanir fyrir stúdenta). Ég setti mig á skrá hjá þeim og átti mjög gott spjall við annarsvegar marokkóbúa sem var búinn að leita að húsnæði í u.þ.b. mánuð og hinsvegar konu sem vann hjá miðluninni og dýrkaði Ísland og vildi allt fyrir mig gera. Eftir þetta ákvað ég svo að skipta um strategíu, ég fór heim til systur Nönnu og í ferðatöskuna mína og fór í bankafötin, þ.e. nýpressuð grá jakkaföt, hvíta aðsniðna skyrtu, greiddi hárið og strauk af skónum og hnýtti á mig bindi. Svo fór ég á appointmentið sem ég hafði gert og hitti þar einhverja konu (þetta var í 16. hverfi) og hún átti víst að vera með einhverja þrusu-stúdíóíbúð til sýnis. Eftir að hafa gengið upp sjö stiga var ég farinn að búast við einhverju öflugu en hvað kom á daginn. Jú, þetta var fínasta íbúð, ískápur, sjónvarp, svefnsófi, allt haganlega komið fyrir á einhverjum 10 til 15 fermetrum, en enginn gluggi! Konan fór svo að segja mér frá því að það hefði enskur strákur búið í herberginu áður en hann færi farinn (þá sá ég einfaldlega fyrir mér enskan strák fremja sjálfsmorð, en hann hefur samt ekki gert það með því hoppa út um gluggan!). Það er ekki hægt að búa í herbergi með engum glugga, ekki einu sinni dýr myndu þola það, en þau hafa þó mun minna ennisblað en við. Þetta var asnaleg tímasóun og ég fór í þvílíkt vont skap yfir þessu. Í framhaldinu af þessari tímasóun tók svo önnur íbúðaskoðun við. Ég, Nanna og Salóme (sem er önnur stelpa sem býr hérna) fórum og skoðuðum íbúð í 20. hverfi (alveg hinn endi bæjarins, en ég náði að vera kominn þar klukkan sjö, en þetta er mesta rush-hour í metróinu) og þar hittum við fyrir tvo afar skúnk-drukkna illa rakaða slæviketti (þ.e. tvo karlmenn sem voru undir áhrifum kannabisefna og vantaði meðleigjanda). Íbúðin var svo sem ágæt samt. Þessi dagur var búinn og ég fór heim til Kidda og Drafnar (þess má geta að þau búa fyrir utan París, og það er ekkert stökk út í búð að fara þangað, með lestabiðum og öðru rugli er þetta rúmlega klukkustundaferð frá miðbænum). Á þessum tímapunkti var ég samt búinn að finna réttu strategíuna og vissi um hvað þetta íbúðarrugl snérist.

Vandamálið sem flestir erlendir stúdentar þurfa að feisa þegar þeir leigja íbúðir er að þeir hafa engan ábyrgðarmann. Það er nefnilega ekki til í dæminu að pabbi eða einhver hérna heima á Íslandi geti verið ábyrgðarmaður. Þeir taka aðeins gilda ábyrgðarmenn sem búa í París (ekki annarstaðar í Frakklandi) og þeir þurfa að sjá launaseðla þeirra ár aftur í tímann og skattaframtal o.sfvr. Ábyrgðarmennirnir þurfa svo ekki aðeins að skrifa undir eitt plagg heldur þurfa þeir að endurskrifa allt plaggið með eigin skrift ásamt öllum þeim lagagreinum sem tengjast því og rita svo nafnið sitt undir (Kiddi sýndi mér þetta, en systir hans þurfti að gera þetta vegna íbúðarinnar sem hann og Dröfn eru að leigja). Geti maður ekki reddað slíkum ábyrgðarmanni er maður ekki í góðum málum (maður er reyndar ekkert í alltof góðum málum þó maður reddi honum heldur). Ég byrjaði því miðvikudaginn á hertum aðgerðum. Ég dustaði öll möguleg rykkorn af jakkafötunum, gerði tvöfaldan windsor á bindið, gljáfægði skóna og stífgreiddi mér þannig að það myndaðist lína undan öðru kollvikinu. Svo tók ég lestina í American Church og náði þar í blað (sem kemur aðeins út á miðvikudögum og var því nýkomið úr prentvélinni) og inniheldur margar smáauglýsingar. Ég fór með blaðið beint á næsta kaffihús og drakk rótsterkan tvöfaldan espresso (á fastandi maga) og setti einbeitinguna í full throttle. Eftir nokkur misheppnuð símtöl náði ég í gæja sem ég gat talað við á ensku. Ég sagði honum að ég væri íslenskur (en það virðist hafa gengið vel í fólk hingað til) og hann var hrifinn af því og sagðist eiga marga íslenska vini og hefði komið einu sinni til Íslands. Ég mælti mér mót við hann, en hann var sem sagt með 12 fermetra stúdíóíbúð til leigu ásamt húsgögnum á mjög góðum stað í bænum. Við hittumst fyrir utan húsið og ég var mættur á réttum tíma, og greiðslan var góð og brotin í buxunum voru ennþá skörp eins skurðarhnífar úr frystihúsi á Stokkseyri. Ég fann svo, um leið og hann sá mig, að þetta var að ganga upp. Maðurinn var gamall, svona um 65 ára líklega, alveg hvíthærður, smávaxinn og mjög vinalegur, rjóður í kinnum og hraustlegur. Það var lyfta í húsinu þannig að það var ekki mikið mál að fara upp á 7. hæðina (en hann sagði að það væri kaldhæðni örlaganna, því hann væri svona gamall og byggi á 6. hæð án lyftu í húsi þarna skammt frá en svo væri hann alltaf að leigja ungum og hraustum stúdentum íbúðir í húsum með lyftu). Mér leist mjög vel á herbergið og ekki síður á manninn. Við fórum strax að semja. Hann spurði mig ekki einu sinni um ábyrgðarmann. Hann vildi aðeins fá mánuð af leigu fyrirfram og mánuð í tryggingu (yfirleitt er það tveir mánuðir af leigu og tveir mánuðir í tryggingu). Verðið var fínt og það var allt til staðar í herberginu, svefnsófi, fataskápur, eldhúsinnrétting (tvær hellur, vaskur, ísskápur og skápapláss, eldhússáhöld diskar og borðbúnaður), kommóða, lítið borð, sími, vifta, rafmagnsofn (til að hita), stór GLUGGI og meira að segja sjónvarp). Við tókumst í hendur og ég sagði við manninn (hann heitir René Keller og er svissneskur að uppruna (útskýrir þýska eftirnafnið)) að ég myndi hitta hann eftir tvo tíma, að ég þyrfti aðeins að sækja peningana í bankann.

Ég nenni ekki einu sinni að fara út í vesenið sem fylgdi því að ná þessum peningum úr bankanum. Ég ætla bara að segja það að ég þurfti að fara að ráðum Öggu frænku og fara út og fá mér kaffi og ferskt loft og telja upp á tíu nokkrum sinnum. Konan í bankanum hafði fryst reikninginn minn afþví að ég var ekki kominn með certificat de domicil (en það var einmitt eitthvað sem ég myndi aldrei fá nema að fá peninginn). Og það var ekki eins og ég væri að biðja um lán. Þetta voru MÍNIR PENINGAR (en pabbi hafði sent mér peninga föstudaginn áður). Þetta er eins og lélegur brandari. Að þurfa að grátbiðja einhverja skrifstofulaunþegabýrókrasíublók sem veit ekkert um ekkert um leyfi til að nálgast eigin peninga. Í stuttu máli þá tókst þetta ekki fyrr en ég lét René tala við hana (sem var svolítið snjallt hjá mér).

Ég fór til baka og skrifaði undir samninginn og allt virðist standa sem þessi maður hefur sagt við mig. Ég fékk stimplaðar kvittanir fyrir öllu og tvö pör af lyklum og ekkert hefur klikkað hingað til. Og núna sit ég hérna uppi á sjöundu hæð, í uppgerðri vinnukonuíbúð sem er 12 fermetrar að stærð, með opinn glugga og gott útsýni og skrifa niðurlag þessarar stuttu sögu á meðan ég hlusta á tónlist. Það er laugardagur og húsnæðismálin eru komin í gott horf (ég er búinn að sofa hérna í þrjár nætur), þetta tók sem sagt akkúrat viku að redda þessu og þessi vika var mjög erfið.
Ég er búinn að fara nokkrum sinnum í skólann (en íbúðin er einmitt mjög vel staðsett lestarlega séð varðandi skólann) á einhverja fundi. Skólinn verður svakalegt challange. Allt námið á frönsku og mjög mikið sem ég á eftir að skilja (ég skil ekki einu sinni stundaskrána mína). En það er verkefni næstu viku (og alls næsta árs) og ég hugsa ekki um það akkúrat núna. Á morgun hitti ég þjóðverja sem ég kynntist í skólanum, hann heitir Martin og er góður þýskari, alinn upp í DDR og með góð gildi og skemmtilegar pælingar. Hann býr í Cergy en ætlar að koma til Parísar til að fara á tónleika, ég veit samt ekki hvort ég nenni að fara á þá, höfðar ekki of mikið til mín (eitthvað hardcore rugl) en það gæti samt orðið gaman.

Ég læt þetta því nægja í bili (en ég nenni ekki að heyra það rugl frá neinum að þetta bréf sé of langt, Martin Luther átti oft í bréfaskriftum við fólk sem spannaði nokkra hillumetra). Nútímafólk verður að hafa eirð í sér til að renna yfir nokkrar línur án þess að fara að skæla. Auk þess þarf ég vart að taka það fram að ég hef aðeins stiklað á stóru á viðburðarríkri viku, en restina geymi ég í minni mínu og segi ykkur öllum síðar.

Með kveðju frá París
Bergur Ebbi

¡Buenos días! kaeru laganemar.
(Besservissernum sem gerdi í brók vid ad leidrétta stafsetninguna á thessari kvedju hjá mér sídast er vísad á kommentin vid thann pistil)

Hvernig er thad, er einungis Kaupmannahafnardeild laganema virk í skrifum hér? Ekki thad ad Hr. Hagalín sé ekki, líkt og hann á kyn til, afar morsom med lyklabordid en madur saknar thess ad sjá ekki fjolmenningarlegri stemningu thegar madur rekur inn nefid. En Hagalín-Zimsen á heidur skilinn fyrir ad vera slíkur spútnik.

Ég get stadfest ad morknir klúbbar eru fjolthjódlegt fyrirbaeri. Í gaer var okkur Jóhonnu bodid í afmaeli hjá einum af fjolmorgum thjódverjum sem hér eru vid nám - stundum maetti m.a.s. halda ad madur vaeri staddur í landi die Lederhosen, slík er mergdin. Vid komuna var hladid á okkur skrani og gjofum (bakpoka, derhúfu, sedlaveski) svo manni leid naestum eins og native ameríkana ad semja vid kúreka. Nú líkt og thá reyndist glingrid fyrirbodi um óhreint mél í pokahorni. Klúbburinn var a)tómur og b)tónlistarstýrt af manni sem hreinlega hlýtur ad hafa verid í starfsnámi hjá FM957. Vid entumst ekki lengi en nádum thó ad spjalla adeins vid heidursmann frá Danaveldi ad nafni Andreas, sem er med okkur á tungumálanámskeidinu.
Á mánudaginn hefjast kúrsar í lagadeildinni. Skemmst er frá ad segja ad skráningarfasisminn sem ollu trollrídur heima er ekki óumflýjanleg naudsyn. Hér var okkur einfaldlega sagt ad koma og skrá okkur fyrir 15. október en nota tímann thangad til - taepar 3 vikur - til ad velja thá kúrsa sem vid hofum áhuga á. Megum sem sagt flakka á milli thann tíma.
Drukkum afbragdsgóda flosku af raudvíni í gaer sem kostadi 3 evrur. Paradís, verdad?

Slakað á í Søllerød.

Seinustu helgi fóru erlendir laganemar við KU í hyttetúr norður til Søllerød. Undirritaður var í nokkurn tíma að fatta að hann hafði séð sama flata landslagið og sömu tréin og bekkina áður, í hyttetúr í norrænu vikunni í Kaupmannahöfn. Naut hann þess því að vera þaulkunnugur staðarháttum.

Þar sem undirritaður var svo óheppinn að vera með síðustu mönnum að skrá sig í téða ferð var hann skikkaður til að sofa í tjaldi, sem hann reyndar þurfti að setja upp sjálfur með öðru fólki. Fljótlega ákvað undirritaður þó að halda sig til hlés sökum þess hve sjúklega fyndið var hvað menn kunnu ekki að setja upp tjald!! Þegar menn höfðu lokið verkinu leit þetta meira út eins og ruslpoki sem lá á jörðinni, en Danirnir voru bara sáttir. Jájá, bara flatt og gott. Af þessum ástæðum ákvað undirritaður að brjóta eldvarnarreglugerð Søllerødshrepps og svaf á dýnu innandyra þegar færi gafst.

Annars var þetta talsvert blek, í upphafi var erfitt að ganga inn í hyttuna þar sem nokkrir tugir bjórkúta byrgðu mönnum sýn. Skipuleggjendur voru nokkuð æstir og höfðu litla stjórn á mannskapnum, en það lagaðist allt sjálfkrafa eftir að mesti nasistinn missti röddina! Einn skipuleggjenda kannaðist við fyrsta FKO emiritus, með nafni. Undirritaður ákvað þó að taka hann sér ekki algerlega til fyrirmyndar og hélt sig að mestu í fötum og var ekki mjög “obscene”, a.m.k. á köflum!

Skipuleggjendur reyndu að brydda uppá ýmsum leikjum, t.d. nokkurs konar spurningakeppnisratleik. Þar voru tvær víkingaspurningar sem voru fokkings rangar. Týpískt að Danir séu ekki lesnir í víkingasögu. Undirritaður vill því til gamans varpa fram eftirfarandi spurningu til lesenda: Hvað hét fyrsti Danski konungurinn??

En í það heila var þetta bara hin hressasta ferð og verður eflaust farið í hana aftur þegar hún verður endurtekin í febrúar næstkomandi. Annars er það til tíðinda að undirritaður þarf að vakna í dagrenningu til að ná lestini til Uppsala. Þar verður eitthvað gert sér til dundurs, en nánar verður ritað um það síðar.

Tilkynning: Ágúst Karl Guðmundsson er kominn heill á húfi á leiðarenda.

Embættismönnum Kaupmannahafnardeildar Orators hafa borist fjölmargar fyrirspurnir um áðurnefndan Ágúst Karl, og hagi hans og líðan hér í Kaupmannahöfn.

Það skal því hérmeð tilkynnt, að samkvæmt frásögn téðs Ágústs, þá hafi flugið verið þægilegt á leið frá Íslandi, og honum hafi án teljandi vandræða tekist að koma sér út að lestarstöðina Østerport þar sem embættismenn tóku á móti greindum Ágústi með virktum. Hafði deildin meðal annars skipulagt skemmtiatriði, sem fólst í sjálfsmorðstilraun Frederik Lingstrøm, sænskt ferðamann sem nýverið hafði lent í skilnaði, en honum tókst að tefja lestina á leið til Malmø um 20 mínútur með tilburðum sínum. Eru honum færðar þakkir, og baráttukveðjur.

Ágúst Karl Guðmundsson gerði sér ferð niður í miðbæ Kaupmannahafnar, þar sem honum bæði tókst að verða sér úti um persónuupplýsingar sænskra stúdína sem hér eru við störf, auk þess sem hann gerði sér ferð heim með dönskum hönnunarnema, en hugir þeirra féllu saman á hinum fræga Sams's Bar í Kaupmannahöfn, eftir að áðurgreindur Ágúst, ásamt embættismönnum höfðu haldið skrifstofum embættisins opnum að Sværtegade.

Þetta hefur verið protokolmeistari Kaupmannahafnardeildar Orators, f.h. embættisins.

Tilkynning frá embætti Kaupmannahafnardeildar Orators

Embættið mun standa fyrir móttöku í tilefni komu stud. jur. Ágústar Karls Guðmundssonar til Kaupmannahafnar. Ágúst Karl sat sem alþjóðaritari Orators (eða bara intsec) veturinn 2002 - 2003 og er af kunnugum sagður vænn drengur.

Mun móttakan hefjast í embættisbústöðum að Aarhusgade, þar sem gestum munu verða boðið upp á hefðbundnar veitingar. Þar gefst meðal annars tækifæri á því að skoða vistarverur embættismanna, meðal annars svefnherbergi / eldhús, og salerni þar sem gera verður þær kröfur til gesta að þeir ákveði fyrirfram hvaða erinda þarf að sinna, þ.e.a.s. hvort það eigi að keyra beina leið inn eða bakka.

Auk þess mun embættið sýna dönsku þjóðinni virðingu sýna með einnar mínútu þögn í tilefni sorglegs skilnaðar innan konungsfjölskyldunnar. Fulltrúi konungsfjölskyldunnar mun vera viðstaddur.

Að því búnu mun haldið að skrifstofum embættisins, að Sværtegade 5 í miðbæ Kaupmannahafnar, þar sem embættið mun þurfa að sinna embættisskyldum og halda skrifstofum opnum vegna fyrirspurna.

Þess skal getið að fulltrúar embættisins eru einnig staddir í Holte með öðrum alþjóðlegum nemum við lagadeildina (en þeir munu vera um 150 þessa önnina) í svokölluðum Hyttetur. Var því ekki unnt, til þess að embættið gæti sinnt starfsskyldum sínum, annað en að dreifa verkefnum meðal embættismanna. Hr. Hákon Zimsen, og fr. Jóhanna Lára Guðbrandsdóttir munu þar sinna verkefnum embættisins, og kynna sig og starfsemi þess við aðra erlenda nema.

Í móttökuna er öllum laganemum velkomið að mæta, og sýna þar með hinum ágæta Ágústi Karli virðingu sýna. Skýrslu úr hinum s.k. hyttetur mun komið á framfæri af virðulegum embættismönnum innan skamms.

Þetta hefur verið hr. Morten Thulstrup, protokollmeistari Kaupmannahafnardeildar Orators, f.h. embættisins.

Seinasti mánudagur!

Kaupmannahafnarháskóli hélt veislu fyrir erlenda nema í aðalbyggingu skólans á mánudaginn síðastliðinn. Einn erlendur prófessor hélt ræðu yfir liðinu þar sem m.a. kom fram að Danmörk væri óöruggt land, Danir litu stórt á sig, þættust merkilegri en aðrir o.s.frv. Ágætt að fá þetta á hreint! Að ræðum loknum var boðið upp á öl og sammara. Árni Hrafn dreif danska mentorinn sinn með. Tjáði hún mér m.a. að Islands Brygge, þar sem ég bý, væri skítahverfi!

Skiptinemar flyktust svo á dansgólfið á Stúdentahúsinu þar sem níræður plötusnúður spilaði frábær danslög á borð við 1979 með S.P., - hverjum dettur það í haus? Hápunktur kvöldsins var samt þegar áðurnefndur mentor sló Norðulandamet í hrað-hössli með frjálsri aðferð, þar sem hún yfirgaf samkvæmið við annan mann, um fjórum mínútum eftir að þau höfðu sést.

En talandi um mentora þá er ég loksins kominn með einn slíkan hérna við háskólann. Reyndar fékk ég tölvupóst frá henni um þremur vikum eftir að ég kom, og hef lítil not fyrir mentor nú, þar sem mesta bögginu er lokið. Stúlkan sú heitir Maleha Qureshi og líklega frá Pakistan. Ætli hún þekki Quarashi? Ætti ég að rappa fyrir hana?

Maður á samt ekki að gera lítið úr múslíinu, ég fíla þá meira frá degi til dags. Hverjir ættu aðrir að hafa ódýra veitingastaði út um allt og hverjir ættu aðrir að hafa opnar vínbúðir seint á kvöldin þegar dönsku búðirnar loka? Fleiri Tyrki til Íslands – Bensi farðu heim!!

Gódan daginn gott fólk, buenos dias!

Vid stutta skodun á sídunni hef ég tekid eftir ad ég mun ekki vera fyrsti madurinn sem laet mér detta ...ROlafsson punktinn í hug. Gott og vel. En ég vil hins vegar benda á nokkra hluti: 1. Kristinn R. Ólafsson er fréttaritari RÚV á Spáni. 2. Undirritadur er ERASMUS-nemi á Spáni. 3. Fréttaritari RÚV í Kaupmannahofn heitir Sigrídur Hagalín. Hákon Zimsen er ERASMUS-nemi í Kaupmannahofn. Af ofangreindum orsokum telur undirritadur sig hafa a.m.k. drjúgan ,,birthright" - og meiri en margir adrir - til thess ad kenna sig vid meistarann í Madrid. Ég hef ekki fleiri ord um thetta en vaenti thess ad naest thegar ég logga mig inn verdi fulltrúi orator í Kaupinhafn búinn ad faera blogg-nafn sitt til betri vegar - Hákon Hagalín studlar meira ad segja. Tja, thad gaeti meira ad segja studlad ad kjori í tiltekid embaetti!
Styd Hákon heils hugar í ritstjórastólinn. Hann gleymdi meira ad segja ad nefna sinn helsta kost - sbr. preferensa lagadeildarinnar fram ad thessu - thad er: aettarnafnid. Hákon Hagalín Zimsen, thvílíkt saurblad! Sem er ekki thad sama og sagt verdur um Úlfljót undir vaentanlegri ritstjórn hans.

Allt er gott hédan frá San Sebastian. Vid jóhanna erum komin med íbúd, afskaplega góda á allan hátt (frábaer stadsetning, lágt verd o.s.frv.) og nú sitjum vid á spaenskunamskeidi alla daga í einu longu deja vu frá thví í 6 ára bekk. Thetta lítur allt saman afskaplega vel út.

Meira naest, internetkaffid má ekki éta sig inn í bjórpeningana mína.

Kiddi.

Jæja gott fólk, Good morning Bologna.
Ítalski folinn heilsar öllum frá landinu mikla og borginni rauðu. Vegna mikils þrýstings hef ég ákveðið að láta undan og rita hér nokkrar velvaldar línur. Það markverðasta sem hefur gerst hérna eftir að ég kom, og varðar mig sjálfan auðvitað, er að ég týndi veskinu mínu strax á öðrum degi. Það var geggjuð stemmning að vera fastur inni í leigubíl með skituna upp á bak, eiginlega bara alveg yfir bak og niður hinum megin, og leigubílstjórinn að úthúða mér og mínum. Hann lét mig samt hafa reikning sem ég get borgað þegar ég vil ef ég finn veskið, enúúúú...takk fyrir það. Ekki líklegt. Veskið fannst samt sem áður aftur með öllu draslinu í, Geld und alles. Síðustu dagar hafa verið ágætir, maður er bara að læra á borgina og svona. Mér finnst alveg merkilegt hvað það eru margir erasmusar hérna og öllum er alveg gríðarlega vel tekið. Soldið annað en heima á fróni þar sem þessi grey eru alltaf úti í horni og enginn nennir að tala við þau. Mér finnst að íslenskir laganemar ættu að taka upp þá nýbreytni að fara að tala við þetta fólk, þetta er ágætis lið. Í dag var haldið í götuveislu þar sem íbúar götunnar stóðu fyrir meiriháttar svalli, allir blindfullir og saddir. Þetta minnti mann á einhverja bíómynd, geggjað þröng gata, borð út alla götuna og allir að borða. Þetta var alltsaman gefins og allir geggjað líbó. Alger snilld sem sagt. Fyrir þá sem eru að lesa þetta bull hérna skal bent á að enn meira bull er að finna hér . Ég náði mér í meiriháttar kvef sama dag og ég kom þannig að djammið hefur ekki alveg verið sem skyldi en til stendur að gera bragabót þar á. Annar bið ég að heilsa frá Bologna og segi að lokum over and out...

Kosningavaka á Moose í kvöld

Vegna mikils þrýstings hefur undirritaður hefur ákveðið að bjóða sig fram í embætti ritstjóra Úlfljóts í kosningum til aðalfundar nú kvöld. Undirritaður telur sig hafa allt að bera sem þurfi í embættið, hann sé auk þess að mestu leyti læs og skrifandi.

Helstu kostir mínir í embættið eru náttúrulega þeir að ég hef verið í síðustu tveimur ritnefndum þ.e. undir stjórn Fanneyjar og Heiðars, en enginn hefur gert það áður. Ástæða þessa mikla áhuga míns á því að vera í ritnefnd er sá að þó starfið sem slíkt sé ekki launað hafa ritnefndirnar alltaf fengið að fara út að borða á kostnað Úlfljóts - hafa þetta verið svallveislur hinar bestu.

Framboðsmál mitt nr. 1 er því fleiri fyllerísferðir á vegum blaðsins. Einnig tel ég Hrannar mótframbjóðanda minn, vanhæfan í embættið af þeirri málefnalegu ástæðu að hann er hálfur Ítali. Við viljum ekki að skrælingjar séu að vafstra í málefnum Úlfljóts.

Önnur baráttumál eru að breyta Úlfljóti í ”offshore” fyrirtæki með höfuðstöðvar á Panama, en ritstjóri myndi hafa aðsetur þar. Úlfljótur og þær eignir sem blaðið á nú verði leystar upp og keyptir verði hlutir í alþjóðlegum sjóðum sem versla með gjaldeyrisafleiður.

Kosningavaka verður haldinn á öldurhúsinu Moose í kvöld og hefst vakan um klukkan hálf ellefu að staðartíma. Bjór verður seldur á íslensku kostnaðarverði.

Setjið x við Z.

Morning....

Thakka Zimsen fyrir gott bod a bloggid, thad er ekki slaemt ad thurfa ekki ad anda ad ser rykinu ur gulu gardinunum i Lögbergi sem arkitektinn hefur bannad ad skipta um og verda thvi tharna til eilifdarnons, eda thangad til ad einhver uppreisnargjarn laganemi akvedur ad storka örlögunum og rifa thaer nidur og brenna thaer.

Eg hef nylokid vid ad uppfaera hitt bloggid sem eg held uti asamt felögum minum og thar er ad finna frasögn af....jah.... skemmtilegum hlutum hedan ur habborgaraveldinu... laet thvi link inna siduna mina naegja i bili.

eeeeaaaframmedetta.

Alþjóðahúsið

Fréttaritari Kaupmannahafnardeildar Orators náði ofangreindri mynd á hinu svokallaða Stúdentahúsi, sem rekið er af stúdentum við Háskólann (og á miðvikudagskvöldum, þá fer fram svokallað alþjóðakvöld, þar sem erlendir nemar bæði eru í meirihluta gesta, og bjóða sig einnig fram í sjálfboðastarfi sem barþjónar).

Vísast til Ofursta Kaupmannahafnardeildar Orators til frekari fregna af atburðum er áttu sér stað á staðnum, en þar sem af einhverjum ástæðum Rósi var ekki búinn að redda VIP korti inn á staðinn, þá þótti tímanum að þessu sinni betur eytt að versla öl af öðrum vertum en að standa í röð. Komm on Rósi, þú verður að vera búinn að redda þessu næst.

Kennsla og námskeið í KU.

Jæja – þá er maður búinn að mæta í fyrsta tímann sinn í kúrsunum sem ég er skráður í. For the record þá er ég í European Corporate Finance, American Contract Law og einum samningatæknikúrs. Merkilegt nokk þá eru ekki mikið fleiri 15 manns í hverjum kúrs! Kennarinn í ECF hefur verið kallaður af Íslendingum hér sem hinn danski Róbert Spanó og ber öll helstu útlitseinkenni hans, án þess að þeim sé líst mjög ítarlega... Gaurinn er þó frábrugðinn Spanó að því leyti að hann hefur einstaklega gaman af því að gera lítið úr hinum og þessum þjóðarbrotum. Er sérstaklega hrifin af því að dissa einn Grikkjann sem er hérna. Gerir líka ítrekað grín að því hvað Íslands sé mikið dvergríki og ómerkilegt. Hann er þó hress að öðru leyti. Jóhanna Lára sem er með mér í samningatæknikúrsinum getur einnig staðfest að einn kennarinn í námskeiðinu lítur nákvæmlega eins út og Lára V. Júlíusd., -reyndar fyrir útlitsbreytinguna miklu árið 2003. Spurning hvort kennarar í lögfræði þurfi að uppfylla tiltekin útliteinkenni til að fá að kenna?

Annars eru kúrsarnir mjög mismunandi og nemendurnir sem sækja þá mjög ólíkir. Krakkarnir í samningaréttarkúrsinum eru eins og greindarskerðlingar í samanburði við krakkana í ECF!! Samningaréttarkúrsinn líka fullléttur fyrir minn smekk, en prófið sem við tökum verður víst þriggja daga “take home exam”!! Samningatæknin virðist vera byggð á einhvers konar sjálfshjálpar “it’s all in them mind” kennsluaðferðum. Ég hef reyndar verið á þeirri skoðun að sjálfshjálparbækur séu þvættingur frá upphafi og ekki til neins, nema kannski sem gríngjöf á jólum eða e-hv.

Hérna í DK gilda líka tilteknar reglur um blaðsíðufjölda á hverju námskeið fyrir sig. Þannig má 5 eininga kúrs ekki hafa mikið meira lesefni en 500 blaðsíður. Þetta virðist vera grundvallarregla sem er almennt virt af kennurum. Manni verður óneitanlega hugsað til eignarréttarins, en þar hefur námsefnið ábyggilega ekki verið undir 1200 blaðsíðum í það heila! Annars eru þetta bara fínir kúrsar fyrir þá sem hafa áhuga á þessu efni.

Pís át.

Jæja góðan daginn.

Þetta er góð frammistaða hjá hr. Zimsen og Særúnu og öðrum þeim, sem mér er ekki kunnugt um, en hafa lagt þessu málefni lið, þ.e. að koma síðunni aftur í loftið.

Postið hans Ara var orðið nokkuð gamalt, þó það hafi að sjálfsögðu verið magnað að gæðum.

Ég ætlaði svona í bili bara að kasta kveðju á liðið. Nú veit ég ekki hvað það eru margir sem eru búnir að fá svona boð, en ég held að það séu eitthvað um 10 þ 15 nemar í næstum því jafnmörgum löndum sem hafa skylduskrif hingað inn!

Undirritaður hefur nú búið hér í þrjá mánuði og skólinn farinn rólega af stað. Það er ágæt regla, sem enn er haldið í hér, en menn hafa því miður fallið frá heima, en það er að kenna ekki í fyrstu kennslustund.

Í sumar hefur ýmislegt komið á daginn, kannski fyrst og fremst að margir eru á þeirri skoðun að Ísland sé í konungssambandi við Danmörku. Já, og þetta þykir víst ekki svalasta landið í heiminum í Danmörku, þrátt fyrir að blessaðir samnemendur mínir í Austurríki eða Belgíu upplifi eitthvað af þeim toga. Þess má geta, að við umsókn í DTU (sem kennir verkfræði og hýsir framhaldsnám í slíku fyrir margan Íslendinginn) þá er sérstakt box sem menn skulu krossa við ef þeir eru "íslenskir eða færeyskir". Veit ekki alveg af hverju, en ákveðinn fjöldi sæta á hverju ári er frátekinn fyrir þessar tvær þjóðir. Bara svona þróunaraðstoð.

En það er nú ýmislegt einnig gott að segja um þessa blessuðu þjóð, meðal annars mætti fara með langt mál um gestrisni, svona þegar maður fer að kynnast þessu fólki, en það verður að bíða betri tíma í bili.

Ég skora á aðra að melda sig inn, og láta vita að þeir séu komnir örugglega á leiðarenda. Þessu er sérstaklega beint til þaulvanra bloggara eins og til dæmis Magga, eða Maggi thessi elska, eins og hann er á stundum kallaður.

Hákon R. Ólafsson talar frá Kaupmannahöfn.

Krakkar mínir komiði sæl. Það er rökkur yfir Kaupmannahöfn, Islands Brygge er með kyrrum kjörum og logn hvílir yfir byggðinni.

Undanfarnir dagar hafa farið í hvers konar pappírsvinnu og endalaust stúss. Ótrúlegt hvað maður þarf að fá samþykkt mikið af skjölum til að fá bankareikning hérna eða bara lestarkort. Mér er sagt að pappírsvinnan nái hámarki þegar prófin nálgast, en hér er það til siðs að menn skrái sig sérstaklega í þau próf sem þeir ætla að taka Í tengslum við þetta má reyndar þakka fyrir að vera frá Norðurlöndunum, en ekki Kyrgistan, enda fengi ég þá líklega ekki að vera hér lengi.

Líklega myndi maður þá enda eins og Tyrkirnir sem ég sá um helgina sem lágu handjárnaðir á malbikinu á Vestegade fyrir utan ”The Australian Bar”, á meðan hjálmaðar hvítar löggur með kylfur reyndu að róa ástandið. Barinn hefur reyndar verið kallaður ”leikskólinn” (e. Kindergarten), enda fátt um fólk á mínum aldri þar og verður hann ekki heimsóttur aftur. Nokkrir Íslendingar héldu áfram á bar sem kallast "Hong Kong" sem okkur var bent á að væri sóðabúllu-strípistaður og í toppklassa sem slíkur. Því miður var þar engar berar konur að sjá og ekki einu sinni feitar svertingjakrakkmellur! Hong Kong er svona Skipperinn / Ara í Ögri blanda og verður ekki heimsóttur aftur. Fór því hópurinn á Moose enda bregst sá staður sjaldan.

Meira síðar – Roger that!