Fear and Loathing in Copenhagen

“Drekka Íste?” Undirritaður vaknaði við Ístegade við hringingu frá manni sem kynnti sig sem Þórður Sveinsson, sérfræðingur í persónuvernd. Undirritaður dröslaði sér á fætur og tók eftir því að hann var staddur á því sem virtist vera hótelgangur. Rautt neonskilti blikkaði útum glugga og á því stóð ABSALON. Hvað var að gerast, hugsaði undirritaður, og hvernig komst hann þangað!

Undirritaður opnaði hurð sem bar sama númer og lykill sem hann bar í vasanum. Hann losaði um skyrtuna og leit í spegilinn…. Stórmerki blöstu við! Ljóshærður, horaður maður starði á móti undirrituðum í speglinum!! “En, þetta er ekki ég!! Þetta er Þórður Sveinsson… Hvar er ég”??!! Ógn og skelfing grípur um sig!

Í sömu andrá vaknar undirritaður sveittur í rúmi sínu á Íslandsbryggju, nánar tiltekið, Gunnlaugsgötu 60, fyrsta íbúð til hægri, 2300 Kaupinhafn, Danmörku.

Where is my mind?

Eina stundina situr undirritaður og nóterar fróm orð kennara í Evrópskum félagarétti um beitingu upplýsingatækninnar á aðalfundum fyrirtækja og skömmu síðar er hann kvæntur Ditte, bardömu á The Moose, spilandi “More Than This” í glymskrattanum. Í minningunni eru líka óljós tilfinning og endurómur þess að hafa tekið “af med bukserne” með Spánverjum, Hollendingum, Skotum og Ítölum, og sungið “The Masturbation Song” undir herlegheitunum. Sveittur og sturlaður.

Skeði það fyrir eða eftir að undirritaður keypti 17 skot af Fishermans Friend á barnum… Og hvernig á þá undirritaður að útskýra það að hann vaknar með einsoghálfslítra remúlaðiflösku í fanginu og rækjusmurost á farsímanum!? Tók undirritaður vitlausan strætó í nótt og fór lengst suður á Amager? Eitt er víst að það er drulla á skónum og undirritaður er með harðsperrur í kálfunum.

“If a shareholder doesn’t take up his stock within 5 years, the company can give him a warning that the shares will be sold within a given period, and if the shareholder doesn’t respond to that the shares will be sold and become payable to the company.”

Undirrituðum hefur yfirleitt virst allt hafa sitt upphaf og sinn endi. Stundum kemur endirinn þó á undan upphafinu, en bara stundum. Einhvern tímann sagði eitthver spekingur: “Í upphafi skyldi endinn skoða.” Þetta þykir undirrituðum vitleysa, því yfirleitt vitum við ekkert hvað bíður okkar, heldur göngum áfram veginn, oftast vitandi það að að minnsta kosti erum við að stefna í rétta átt.

Í upphafi skyldi því upphafið skoða… og hananú!

Leigusalinn minn (viðbót vegna stórtíðinda!)

Leigusalinn var rétt í þessu (klukkan 23:37 að staðartíma) að koma að máli við undirritaðan og tilkynna honum að hann mætti nota sjónvarp leigusalans sem staðsett er í stofu hennar. Var undirrituðum tilkynnt þetta á sama tíma og honum var tjáð að leigusalinn hygðist flytja í kolonihavet sitt næstu helgi. Verður þetta að teljast til stórtíðinda þar sem undirrituðum hefur verið algjörlega óheimilt að stíga fæti í umrædda stofu.

Að vísu var leigusalinn blekaður þegar undirrituðum var tilkynnt þetta, og hefði verið skynsamlegast fyrir undirritaðann að gera skriflegan samning um afnot af sjónvarpstækinu, sófanum í stofunni og nánasta vistkerfi í kring. Best við þetta allt saman er samt að nú getur undirritaður gengið um íbúð leigusalans nakinn og frjáls. Undirritaður er strax farinn að hlakka til.

Annars er á döfunni hjá undirrituðum móttaka á Þórði Sveinssyni hdl. annað kvöld og verður þá eflaust eitthvað gert sér til dundurs, t.d. spilað bridds eða kannski farið í flöskustút ef menn verða sérlega flippaðir.

Leigusalinn minn - “káta ekkjan”

Þegar undirritaður ákvað að stunda nám við lagadeild Kaupmannahafnarháskóla, hafði honum verið sagt að það erfiðasta við komuna til borgarinnar væri að finna sér húsnæði. Undirritaður var því sérlega ánægður þegar hann var svo heppinn að fá jákvæð viðbrögð við fyrstu fyrirspurn um herbergi, sem hann sendi með tölvupósti. Um var að ræða 14 fermetra herbergi við Gunløgsgade á Islands Brygge, með frírri nettengingu, hita og rafmagni, auk aðgangs að stóru eldhúsi. Undirritaður stökk því á fyrrnefnt herbergi og var kampakátur með afraksturinn. Fljótlega fór honum þó að berast alls konar undarlegur tölvupóstur frá leigusalanum sem virtist sendur um miðja nótt. Um var að ræða ýmis konar tilfinningasemi og persónlegar frásagnir sem undirrituðum fannst ekki koma sér við…

Hvað um það, -undirritaður vissi vel að ef honum tækist ekki að útvega sér húsnæði áður en hann kæmi myndi Kaupmannahafnarháskóli finna húnsæði fyrir hann, enda barst honum tilboð frá þeim um leiguhúsnæði við Iranvej úti í rassgati á Amager (við hliðina á Koreavej) og eflaust í einhverju Tyrkjagettói. Hann gat því glaður afþakkað það tilboð, enda nú staðsettur á Islands Brygge.

Þegar undirritaður lenti svo á Kastrup var leigusalinn svo vinalegur að sækja hann á þangað. Í bílferðinni á leiðinni á verðandi íverustað undirritaðs fannst honum sem hann fyndi áfengislykt af leigusalanum. Þegar heim var komið tók hundur leigusalans á mót undirrituðum með fögnuði. Var því næst sest niður með rauðvínsflösku og spjallað við leigusalann um heima og geima. Tók undirritaður eftir því að leigusalinn virtirst ekki ölvast neitt þrátt fyrir að stúta hálfri flösku ásamt honum á tæpri klukkustund. Hér benti því margt til að um æfða drykkjumanneskju væri að ræða.

Undirritaður var fyrsta mánuðinn að mestu einn í allri íbúðinni, þar sem leigusalinn býr í einhvers konar “kolonihave” á sumrin. Leigusalinn hafði leyft undirrituðum að nota tölvu sína meðan hann væri að standsetja sína (kaupa netkort, snúru o.fl.), enda væri hún ekki á svæðinu. Eftir um tíu daga fór undirrituðum að berast alls konar miðar frá leigusalanum, til dæmis um að hann mætti ekki nota tölvuna og alls ekki horfa á sjónvarpið!! Fannst undirrituðum þetta fremur leiðinlegt þar sem hann hafði hvorugt ennþá sjálfur, og undarlegt að manneskja sem ekki væri á staðnum væri að koma með svona tilgangslausar athugasemdir.

Svo flutti leigusalinn inn á síðari hluta septembermánaðar, nánar tiltekið á sunnudegi. Var undirritaður að lesa námsbækur þegar hann heyrði leigsalann koma inn síðla kvölds. Ákvað hann að skreppa fram og ná sér í vatn, en sá þar leigusalan sitjandi miður sín af drykkju. Bauð undirritaður þó gott kvöld og fór með létt gamanmál, en einu viðbrögðin sem hann fékk þá frá leigusalanum voru: “hrrrrrrrhrhrrr…!” Eflaust geta menn átt sína misjöfnu daga, en þó fannst undirrituðum merkilegt þegar nákvæmlega það sama gerðist mánudagskvöldið á eftir, um tólfleytið, og nákvæmlega sama hljóð heyrðist í leigusalanum. Skrítin danska sem þessi leigusali talar hugsaði undirritaður og enn undarlegra þótti honum að vita að leigusalinn átti að vera mættur til vinnu klukkan átta daginn eftir! Þess ber að geta að hún vinnur sem læknaritari hjá heimilislækni í nágrenninu.

Á miðvikudegi vinnur leigusalinn frá klukkan tvö um daginn til sex, og fær hún sér alltaf nokkra bjóra áður en hún mætir til vinnu, og þegar hún kemur heim heldur hún áfram að þjóra, oft ein með hundinum sínum.

Þegar leigusalinn er hvað kátastur einn í drykkjunni finnst henni gaman að setja sænska sixtiestónlist á grammafóninn og byrjar að dansa ein í stofunni. Í þessu ástandi hleypur hundstíkinn alltaf bæld inn í svefnherbergi og hjúfrar sig undir sængina. Neyðir hún undirritaðan stundum til að hlusta á nokkur lög og er alltaf jafnundrandi yfir því að undirritaður skuli ekki þekkja tónlistina. Þegar hér er komið sögu er líka stutt í að leigusalinn drepist uppi í sófa.

Eitt sinn var undirritaður að borða kvöldmat um tíuleytið og að horfa á sjónvarp, sem komið var fyrir í eldhúsinu. Leigusalinn var inni stofu að hamra í sig rauðvíni og horfa á sjónvarpið og ekki með neinn hávaða. Svo tekur undirritaður eftir því að leigusalinn laumar sér hljóðlega framhjá honum í áttina að svefnherberginu. Um klukkan tólf ákveður undirritaður að fara inn á bað áður en hann fer í háttinn, opnar dyrnar að baðinu og sér þar hvar leigusalinn hefur drepist á klósettinu!! Ekki séns fyrir undirritaðan að bursta tennurnar það kvöldið…

Leigusalinn er einnig nokkuð hress í karlamálum, en hún hefur verið ekkja í tæp tvö ár. Undirritaður minnist sérstaklega þess þegar hann var að læra til klukkan tvö um nóttina með tónlist í eyrunum og heyrði hann því ekki neitt sem gerðist frammi. Um þetta leyti þarf undirritaður að fara fram til að kasta af sér vatni inni á baði. Þegar hann opnar baðherbergisdyrnar blasir ekki við honum fögur sýn: nakinn, lávaxinn, visnaður, Marokkómaður sem var um þrítugt (tuttugu árum yngri en leigusalinn). Eftir þessa sýn fékk undirritaður vægt áfall og þurfti að jafna sig inni í eldhúsi. Ekki tók þá betra við þegar pervisni Araba-bedúína-semíta-berba-viðbjóðurinn með umskorna tittlinginn, færði hundinn inn í svefnherbergi með leigusalanum og læsti að. Skemmtilegur þríleikur það (d. trekant)!

Sem betur fer hætti leigusalinn með Marokkóbúanum, þegar það rann upp fyrir henni að þessi atvinnulausi maður (sem sagðist reyndar hafa verkfræðipróf frá Spáni!) væri bara afæta á henni. Eftir sambandsslitinn sagði leigusalinn undirrituðum að Marokkóbúinn sæti um hana (e. stalker) og ég mætti ekki undir neinum kringumstæðum hleypa honum inn í íbúðina!

Eitt sinn þegar undirritaður var að lesa fyrir próf á sunnudegi í desember síðastliðnum, en prófið var tveimur dögum seinna, tók hann eftir því að leigusalinn kom heim um sexleytið lömuð af drykkju helgarinnar og lagðist því til svefns fyrir framan sjónvarpið. Undirritaður lærði fram á nótt og lagðist til svefns með eyrnatappa í eyrunum um fjögurleytið. Um tveimur tímum seinna vaknar undirritaður með andfælum þegar hann heyrir kvenmannsrödd hrópa fyrir utan og trylltan hund leigusalans geltandi um alla íbúð. Var það leigusalinn sem stóð úti á götu í sloppi einum fata og hafði læst sig úti. Hafði hún sumsé vaknað klukkan fimm að morgni mánudags og ákveðið að taka til, farið út með ruslið og óvart læst á eftir sér. Sagði hún mér síðan að hún hafi verið búinn að hrópa um nokkurt skeið áður en undirritaður hafi rankað við sér (enda með eyrnatappa). Eflaust hefur hún vakið um það bil fimmhundruð manns í nágrenninu með þessu uppátæki!

Í stuttu máli má segja að leigusalinn minn sé frekar ógæfusöm kona, en þó hefur hún í það heila frekar jákvætt viðhorf til lífsins og baráttuvilja. Þótt hún stígi ekki í vitið er hún með húmorinn í lagi, hlær mikið og gerir að gamni sínu. Þó hún drekki daglega, myndu ekki allir Danir fallast á að hún væri áfengissjúklingur, þó hún væri það tvímælalaust samkvæmt íslenskri skilgreiningu (enda engir vökvar í ískápnum hennar nema áfengir). En hún á sína góðu spretti af og til og stundum gaukar hún að undirrituðum ókeypis bjór!

Hyttetur í Stenløse

Hefðbundið er að skiptinemar í lögfræði við Kaupmannahafnarháskóla haldi saman í hyttetúr í hina dönsku “sveit” á hverju misseri, sbr. ferð til Søllerød á síðasta misseri. Undirrituðum fannst talsverð pressa hvíla á sér að þessu sinni þar sem hann átti einhvers konar bjórdrykkjumet frá fyrri hyttetúr. Helstu drykkjuboltar ákváðu að hittast áður á fredagsbar í Jurahuset og hita upp áður en haldið væri í ruglið. Án þess að nafngreina einstaka skiptinema er hressasta liðið án efa frá Spáni, Hollandi, Noregi, Skotlandi og Frakklandi. Sérstaklega verður að benda á súran húmor Spánverjanna, sem margir kannast við ómengaðan í myndum á borð við Torrente og Torrente II. Spánverjunum er ekkert heilagt og þar sem þeir mæta Íslendingum í glasi á húmorinn til að ná ómældum hæðum í rugli, brenglun og pervertisma.

Eftir um klukkutíma fordrykk á fredagsbarnum var haldið í rútu til Stenløse í svokallaða Polarhytte, sem er víst venjulega skátaheimili. Það var því athyglisvert að í eldhúsi í þessu skátaheimili mátti finna öskubakka, staupglös og ógrynni annarra vínglasa. Eflaust gaman að vera skáti í Danmörku. Undirritaður gladdist óumræðanlega þegar stúlka ein spurði vinkonu sína hvort ekki væri sauna í bústaðnum, enda þá öruggt að um ekta Finna var að ræða og reyndist það svo vera undirrituðum til mikilar gleði. Einnig voru þarna tveir glensaðir Norðmenn og þar af stúlka sem undirritaður þekkti af norrænum vikum og því verseruð í norrænum drykkjusöngvum.

Undirrituðum þótti sérlega leiðinlegt að hlusta á negrarapp spilað hátt undir kvöldborðhaldi sem er sérlega slæmt fyrir meltinguna. Tók hann því til bragðs að bomba Laibach undir geislan og freista þess að láta henda sér út. Merkilegt var að enginn tók eftir því að þungarokk var komið í græjurnar og þótti undirrituðum sorglegt að enginn gerði greinarmun á laginu “Leben ist leben” með hinum slóvensku Laibach og “24 niggaz in da house” með einhverjum skrælingjum…

Eftir borðhald var farið í ýmsa drykkjuleiki. Þar bar hæst að þriggja manna lið undirritaðs og þeirra sem meðal annars tóku þátt í fordrykk á fredagsbar, tókst að sigra sex manna lið viðvaninga í vodkastaupdrykkju. Síðar um kvöldið hópuðust Skandinavarnir saman úti í við borð eitt til að sýna norræna samstöðu í drykkju og sprelli. Skemmtilegt var að þegar undirritaður tók “av med bukserne” til að lofta um lærin hljóp norska stúlkan sem fætur toguðu í burtu. Þótti undirrituðum sem henni hefði ekki líkað þessi sýning og hún þurft að kasta upp í kjölfarið. Svo reyndist sem betur fer ekki vera því hún vildi einungis ná í myndavél til að ná atburðinum á stafrænt form og var það hið sjálfsagðasta mál.

Þegar undirritaður var kominn á bjór númer þrjátíuogsex samkvæmt skráningarlista við bjórdæluna ákvað hann að upplagt væri að taka “av med bukserne m.m.” og kenna öðrum það sama. Fór því undirritaður ásamt nokkrum öðrum upp á borð við dansgólfið og sýndu þeir listir sínar. Flestum fannst þetta gott flipp, en nokkrar saklausar þýskar stúlkur hlupu grátandi inn í herbergi sín og sáust ekki aftur það sem eftir var ferðarinnar. Haldið var til hvílu seinna um nóttina.

Um tíuleytið á laugardagsmorgni eftir morgunmat var farið í ratleik, og var það sérlega viðeigandi í því þynnkuástandi sem grúfði yfir mannskapnum. Flestir lögðu sig eftir þetta til að vera hressir fyrir kvöldið, en þá var svokallað galaþema undir borðhaldi. Undirrituðum þótti því við hæfi að taka með sér nokkur norræn heiðursmerki, sem honum hefur áskotnast í gegnum tíðina við mikla aðdáun kvenþjóðarinnar. Undir borðhaldi áttu menn að fylgja hinum ströngustu borðsiðum siðmenntaðra þjóða. Hver karlmaður hafði sína borðdömu sem hann skyldi sinna og vera hinn prúðasti og áttu flestir auðvelt með það, þrátt fyrir að koma frá barbaraþjóðum.

Eftir borðhald sá undirritaður fram á að enginn myndi, á laugardagskvöldinu, ná að slá við því bjórdrykkjumagni, sem hann hafði náð á föstudagskvöldinu. Einungis þurfti hann að innbyrða um tíu bjóra til að vera öruggur. Ákvað hann því að vera flippaður og setja upp Jesúbindi á haus. Lagðist hann síðan í ókeypis hvítvíns og tekílastaupdrykkju ásamt Skandinövunum sem sungu nú ákaft norrænar drykkjuvísur á borð við:

Solen den går upp och ner, doda, doda
Jag skall aldrig supa mer, hey doda dey.
Hey doda dey, hey doda dey.
Jag skall aldrig supa mer, hey doda dey.

Meeeeeeen (en, to, tre…), detta var ju inte sant, doda, doda,
I morgon gör jag likadant, hey doda dey.
Hey doda dey, hey doda dey.
I morgon gör jag likadant, hey doda dey.

Aurinko menee ylösalas, dudaa, dudaa
Enkä minä enää koskaan ryyppää, hei duda dei.
Hei duda dei, hei duda dei,
enkä minä enää koskaan ryyppää, hei duda dei.

Seinna um kvöldið var meðal annars farið í ýmsa spilastrípileiki, t.d. þann þegar sá sem dregur lægsta spilið verður að fara úr að neðan eða ofan, ef um stúlku er að ræða. Sérlega skemmtilegur leikur og sem vekur alltaf lukku. Undirritaðu hélt sig þó að mestu leyti í fötum það sem eftir var kvölds. Svo var dansaður trylltur dans fram undir morgun.

Á sunnudagsmorgni var ekkert eftir nema að taka til, en einnig var gestunum boðið að hirða með sér heim það sem afgangs varð af mat og öðru gagnlegu. Undirritaður hafði því með sér fimm lítra flösku af eggjum (!), um fimmtíu sprittkerti, tuttugu penna, malað kaffi, plaststaupglös o.fl.

Var þetta hin skemmtilegasta ferð og eru verðandi skiptinemar í Kaupmannahöfn hvattir til að mæta og vera þjóð sinni til sóma.

Litið við í Árósum.

Undirritaður tók þátt í norrænu vikunni í Árósum helgina 11. til 13. febrúar. Á fimmtudeginum áður ákvað undirritaður að taka því rólega, slappa af og vera frískur og ferskur, enda átti hann bókað sæti með Árósarlestinni föstudagsmorguninn um áttaleytið. Fljótlega á fimmtudeginum var þó fyrirsjáanlegt að ekkert yrði af fyrrnefndum fyrirheitum, enda hefur undirritaður ekki misst út djamm á fimmtudegi hér í Kaupmannahöfn síðan einhverntímann í október. Helgast það aðallega af því að á fimmtudögum er happy hour allt kvöldið á The Moose (Sværtegade 5, tel. nr. 00 45 3391 4291).

Fyrr um kvöldið át undirritaður afrískan mat með öðrum skiptinemum á Restaurant Riz Raz. Var það mál manna þar að maturinn hefði verið heldur óspennandi, enda samanstóð hann aðallega af hvers konar baunaréttum og spínatgumsi, og gott ef speltbrauð var þarna líka á boðstólunum. En þessu á maður von á ef maður fer á veitingastað sem býður uppá þjóðarrétti þjóða á borð við Eþíópíu og Sómalíu, sem búa við hungursneyð. Þaðan var haldið á hinn rómaða kaffistað Robert’s Coffee sem er Íslendingum að góðu kunnur. Að svo stöddu gat undirritaður ekki neitað boði um partí hjá skoskum skiptinema sem þekktur er fyrir gott blek, en heima hjá honum var ógrynni víns. Þaðan héldu menn svo í partí í Handelsskolen (sbr. “bösser i Handelskolen”).

Upphaflega ætluðu dyraverðir að meina undirrituðum aðgang að samkomunni þar sem hann var ekki með skólaskírteini. Tókst undirrituðum þó að komast inn með því að sýna ljósritunarkort sitt og bæta við nokkrum vel völdum orðum á dönsk/ensku. Þar inni var helst til tíðinda að kanadískur ofurblekaður kunningi undirritaðs tók sér gervi Michaels Jackson á dansgólfinu (hann gerðist þó ekki ástleitinn við fermingardrengi að vitað sé) og sýndi ótrúlega takta. Þaðan var svo haldið í almennt blek á The Moose þannig að undirritaður var ekki kominn heim fyrr en um hálffimm um nóttina og átti þá eftir að pakka. Undirritaður vaknaði því klukkan tíu föstudagsmorguninn og missti af lest sinni. Tók undirritaður því umsvifalaust leigubíl á Hovedbane og bókaði sig (enn vankaður af drykkju gærkvöldsins) með næstu lest til Árósa.

Um eittleytið stanæmdist lest undirritaðs á lesstarstöðinni Århus H, og þar tók á móti honum hr. StebbiKalli, tengiliður og hýsill undirritaðs í Árósum. Eftir stutt stopp í bjórverslun bæjarins og stutta yfirlitsferð um helstu gatnamót og flöskuhálsa í umferðarmenningu borgarinnar sá undirritaður glitta í nokkra kunnuglega Skandinava þar sem þeir stóðu fyrir utan hið nýja stúdentahús háskólans og strompuðu vindlinga í gríð og erg. Sérlega ánægjulegar þótti undirrituðum móttökur Jörgens frá Tromsö þegar hann söng lagið “Iceland über alles” fyrir hann við komuna. Þegar inn var komið blasti við allt hið venjulega stóð sem tekur þátt í norrænum vikum. Ótrúlegt til þess að hugsa að um og yfir 20.000 manns stundi lögfræði í Skandinavíu en einungis þeir sömu 60-70 manns séu á þessum norrænu vikum!

Eftir hefðbundna fagnaðarfundi var haldið á fredagsbar þeirra laganema í Árósum. Sá fredagsbar er ekkert smáræði, enda um 300 manns á staðnum og allir meira og minna að hamra í sig. Undirritaður gerði hr. StebbaKalla þann grikk að gefa honum ör-flösku af íslensku brennivíni í afmælisgjöf, sem hann var ákaft hvattur til að stúta í einu lagi, sem hann og gerði af miklum myndarskap. Eftir þar sýndi hr. StebbiKalli sýnar bestu hliðar í söng og hressleika og stóð fyrir “never above you” stund með öllum viðstöddum sem tóku undir. Auk þessa tókst þeim félögum að pína plötusnúð staðarins til að spila lögin “Animalia” og “Voulez Vous” í útsetningu HAM við “gríðarlegan fögnuð viðstaddra”. Hætt var við að freista þess að spila Dimmu borgir í græjunum enda hefði þá öll hersinsing ælt samstundins og rekið undirritaðan úr Árósum. Á fredagsbar átti undirritaður gott samtal við Antti frá Helsinki þar sem þeir ræddu meðal annars um það hugtak að sjá ofskynjanir eftir mikla brennivínsdrykkju. Antti var alveg með á hreinu hvað undirritaður var að meina og tjáði honum að þeir í Finnlandi kölluðu þetta hugtak “að sjá eðluna” (e. to see the lizard, en fyrrnefnt hugtak á eftir að koma við sögu síðar.) Eftir að undirritaður hafði klárað þá átta bjórmiða sem honum var úthlutað og eftir víðtæka söngæfingu með norrænu gestunum var haldið í matarboð (d. sittning) á annarri hæð fredagsbarsins.

Þegar þangað kom héldu undirritaður og hr. StebbiKalli einka-forkokteil þar sem þeir stútuðu saman heilli rauðvínsflösku á um þremur mínútum, enda orðnir þreyttir á sífelldu bjórþambi. Á sittning fór fram hefðbundin dagskrá með tilheyrandi kynfærasýningum Albins Bromans o.fl., auk þess sem nokkrar íslenskar stúlkur sýndu mátt sinn og megin og snéru einn norræna gestinn niður og gerðu vel við hann láréttann með ýmis konar stimplum á vissa líkamsstaði, án þess að því sé nánar gert skil. Vala var einnig svo heppinn að sitja hjá dreng einum frá Noregi sem drapst við hlið hennar undir borðhaldi. Eftir það gekk Norðmaðurinn undir nafninu Halli. Að borðhaldi loknu ákvað hr. StebbiKalli að mellandö úti í horni og fékk undirritaðan og Oslo-Kathrine til að vera sér til samlætis, enda eru þau bæði atvinnumenn á þessu sviði. Var þetta ágætis mellandö stund. Hófst nú loksins blekið fyrir alvöru er norrænir gestir hófu að dansa uppi á borðum, gyrða niðrum sig, hamra óhóflega í sig, sýna kynvillutilburði á dansgólfi, deyja rísa og deyja á ný og halda svo á fyllerí! Undirritaður, stud. juris, fór svo í óvissuferð í leigubíl til hýsils síns, hr. StebbaKalla um klukkan fjögur um nótt.

Að morgni laugardags litu undirritaður og hr. StebbiKalli út um glugga og sáu í fyrsta sinn snjó í Danmörku, -bókstaflega yfir öllu. Þar sem Danir eru óvanir hvers konar snjó, hversu lítið sem af honum er, lögðust meira og minna allar samgöngur niður í Árósum. Þó náðu þeir félagar með nokkrum ólíkindum leigubíl heim til Brians Jacobsens, en þaðan héldu karlkyns norrænir gestir í rakstur á klassískri rakarastofu. Vel hefði farið á því að norrænar stúlkur hefðu einnig farið í rakstur á sama stað, en það varð þó ekki. Hins vegar var þetta hinn mesti karlastaður, bjór og Cognac fljótandi yfir öllu, jass í græjunum og klámblöð með (rökuðum) stúlkum á borðum. Eftir að hafa verið blóðgaður í andliti með alvöru rakhníf hélt hersingin í forkokteil á lögmannstofuna Bech-Bruun-Dragsted (lesist dragstaður hahaha…!). Stúlkur töfðust nokkuð og komu aðeins seinna en drengir, en þótt biðin hafi verið óþreyjufull um sinn, var þeim fyrirgefin seinkunin umsvifalaust, enda óvenjulega fríðar ásýndum og í galaklæðnaði. Eftir að hópurinn hafði hamrað í sig, hlustað á fádæma góða ræðu eins eigenda lögfræðisstofunnar og rænt nokkrum vínflöskum voru menn tilbúnir að halda á árshátíðina.

Þegar þangað var komið tóku á móti undirrituðu nokkrar smápíkur með tilheyriandi trompetblæstri og trumbuslætti. Undir borðhaldi fóru fram hefðbundnir konferansar inni á klósetti, undir borðinu, á ganginum og úti í andyri. Tilheyrandi söngvar sungnir um allt frá kymökum við dýr til kynmaka karla við Rickard Erikson frá Gautaborg (“…og han er bög, og han er bög…”). Aldrei hefur undirritaður sótt jafn afslappaða árshátíð og mættu skipuleggjendur árshátíðar Orators taka sér Árósarárshátíðina sér til fyrirmyndar. Milli aðalréttar og eftirréttar fór svo fram hefðbundið mellandö með undirrituðum og Oslo-Kathrine, sem er nú orðinn klassíker á norrænum vikum. Var þetta hin besta skemmtan í það heila. Undir lokinn tókst undirrituðum að kaupa þrjár rauðvínsflöskur á um það bil tuttuguogfimm mínútum. Varð þetta meðal annars til þess að undirrituðum var ekki hleypt inn í eftirpartí á skemmtistað nokkrum sökum ölvunar. Rölti hann því á milli staða í leit að rugli, hitti nokkra Íslendinga og hélt loks heim á leið, enda mikilvægt að ná að minnsta kosti fjögurra tíma svefni fyrir sillis.

Þegar þeir félagar, undirritaður og hr. StebbiKalli vöknuðu ákváðu þeir að hringja í leigubíl í sillis, sem síðan kom ekki eftir einsoghálfs tíma bið. Var því strætó tekinn í örvæntingu og voru þeir mættir á staðinn tveimur tímum of seint. Í sillis er það til siðs að drekka nær eingöngu sterka áfenga drykki, enda síðustu forvöð að ná góðu bleki auk þess sem lifrin á það til að hafna öðrum vökvum þegar hér er komið sögu. Skemmtilegt þótti undirrituðum að sjá Jörgen hinn norska og Brian Jacobsen í bjarnarbúningum, báðir súrrandiblekaðir að sjálfsögðu. Farnar voru ýmsar ránsferðir og bar þar hæst frábær frammistaða íslenska Nylon-hópsins þegar þeim tókst að ræna áðurnefndum bjarnarbúningi Brians Jacobsens. Undirritaður náði einnig í tvö skilti, -á öðru stendur “Toiletterne” en á hinu “Rengöring” og prýða þau nú dönsk híbýli undirritaðs. Á leiðinni úr fyrrnefndum ránsleiðnagri kom undirritaður að Bjarka int.sek. þar sem hann lá dauður og slefandi í stigagangi einum. Það merkilegasta við þennan fund var samt að um leið og hann var vakinn aftur fór hann umsvifalaust í fimmtagír á ný og hélt áfram ruglinu.

Eftirsillis var haldið á Sherlock Holmes bar, þar sem Laust sýndi leikni sína í nuddi og Vala tók þá ákvörðun að mellandö, enda enginn hóruhús í nágreninu til að drepast á (vísun í Pragferð fyrir um ári síðan). Eftireftirsillis fór fram á Burger King, en þar sem rekstrarstjóra staðarins líkaði ekki söngur/ofurblekun viðstaddra og var stutt staldrað við þar. Haldið var svo á rútustöð Árósa og tekinn langferðabíll til Kaupmannahanfar. Á leiðinni tók undirritaður nokkur mellandö í röð, auk þess að tæma hálfa ginflösku og reynt að láta henda sér út við ýmis tækifæri.

Þegar heim í herbergi mitt var komið á Islands Brygge var komið tóku á móti undirrituðum áðurnefndar “ofskynjunareðlur” sem voru hans helsti félagsskapur fram eftir nóttu.

Var þetta á heildina litið hin besta skemmtan og mjög gaman að hitta aftur alla norrænu geðsjúklingana sem mættir voru. Fólk sem hefur það meira og minna að atvinnu að vera blekað og er gríðarlega þjálfað í að skemmta sér og öðrum.

Lifi Árósar.

Dj00000000000 er gaman í Árósum...;)
Madur hreinlega vedur upp ad nafla í lífsins lystisemdum. Hér er bongóblída, grænt gras og stulkurnar berbrjosta a gotum borgarinnar.
Ekki alveg satt en sirka 10%. Danajarlinn lætur monnum eftir ad meta hvad tad er.
Madur var ekki fyrr buinn ad koma ser fyrir herna en bodin toku ad streyma, bar herna og bar tarna. Teir sem vilja lesa um minn daglega dag er bent a linkinn her til hlidar.
Herna ætla eg adeins ad deila lagalegum hugrenningum minum og mæra Arosaborg a allan hatt.
Jarlinn situr herna inni i tolvuherbergi. Alveg eins og tegar eg fell a almennunni ta situr stulka fyrir framan mig med tennan lika logulega bossa. En tar sem eg er ekki bundinn tima ta geri eg rad fyrir tvi ad tad muni hafast ad hripa nidur her sma texta og tannig standa vid loford mitt vid haæruverdugan Kong Zimsen.
Fredagsbar er fundinn upp af gudi og hvort sem menn trua tvi eda ekki ta er m.a.s. sameiginlegur Fredagsbar ibua blokkar minnar i kjallaranum.
Hins vegar turfa vidskiptafrædinemar alltaf ad vera odruvisi herna i hjaleigu Jarlsins og teir hafa tvi fundid upp a Torsdagsbar. Eg motmælti tvi a engan hatt og einfaldlega sagdi eins og Kaffibrusakarlarnir, Sa a kvolina sem a volina, nema hann hætti vid allt saman. Reyndar fylgdi eg tvi ekki alveg og skellti mer bara a bada i stadinn.
Tar sem skolinn minn byrjar ekki fyrr en i februar ta er mer heimilt ad skemmta mer ad vild. Einkum og ser i lagi tar sem eg er sa eini i namskeidinu Denmark Today sem talar donsku ad radi og er med frjalsa mætingu hja kennaranum. Tvi hef eg hreinlega brugdid a tad rad ad vera hreinlega alltaf fullur. To eg lofi ad deila megi i tessa fullyrdingu mina med um tad bil fjorum. Mer nefnilega hættir til ad taka mer skaldaleyfi og skreyta sogur minar svo hlustendum minum falli tær betur. Hafa skal tad betur hljomar eins og skaldid segir. To ekki allir skilji slikt.
En alla vega
Fyrir ta sem ætla ser ad koma til Arosa segi eg bara... VELKOMIN.. her se fjorid, her se fjorid vid ræsisrorid....
Meira sidar

Gaz i byen

Undirritaður tók þátt í norrænu vikunni í Kaupmannahöfn síðastliðna helgi. Til stóð að byrja ruglið á föstudagsmorgni, en eftir óvænta hringinu frá Laust var frá því horfið og byrjað á fimmtudagskvöldið. Reyndar var undirritaður vakinn með hringingu frá alþjóðaritara Juridisk Diskussionsklub á þriðjudagsmorgni og honum tilkynnt um að hann ætti að vera hýsill. Það var í orden, þar sem um var að ræða Brian nokkurn Jacobsen, sem undirritaður hefur nú hitt á 4 norrænum vikum.

Nokkrar breytingar urðu á dagskrá vikunnar vegna þess hve hún var gríðarlega illa auglýst og einungis 10 þátttakendur skráðir í það heila. Var það samt hið besta mál, enda skiptir fjöldinn ekki öllu máli. Yfirleitt var einungis einn einstaklingur frá hverjum skóla, og því mikið um svokallaða "free-riders", þar á meðal undirritaðann.

Alþjóðaritarinn hérna úti, Andreas Ravn, og norræna nefndin hafði safnað 50.000 DKK (um 600.000 IKR) og lagt inn á debetkort, sem Andreas gekk svo um með á kvöldin og veifaði í allar áttir. Reyndar var ekki mikið um skipulagða dagskrá að ræða um kvöldin, eingöngu stóð í dagsskránni að þá væri "Gas i byen"!! Var það einkar gott gas og náði hámarki þegar Andreas sá fram á að geta ekki eytt öllum þeim pening sem safnað var. Hélt þá hópurinn á milli staða í þeirri von um að finna sem dýrasta kampavínið. Á endanum tókst að finna flösku sem kostaði 4.000 DKK og var hún keypt "med det samme".

Kokteill fyrir árshátið var haldin á lögmannsstofunni Lind og Cadovius, sem er á Strikinu og var þar boðið upp á freyðivín og kræsingar. Ótrúlegt að sjá hve norrænir gestir höfðu tekið miklum breytingum þegar þeir voru komnir í galaklæðnað og búnir að snyrta sig. Eftir uppáhellingu var haldið í eftirforkokteil í andyri aðalbyggingar Kaupmannahafnarháskóla. Þar spjallaði undirritaður m.a. á íslensku, við Ditlev nokkurn Tamm, prófessor í réttarsögu við Kaupmannahafnarháskóla. Hann mun vera Sigurður Líndal þeirra Dana, enda fyndinn og hress með endemum. Þó mun hann vera ólíkur téðum Líndal að því leyti að honum finnst stundum gaman að bera á sig augnskugga og klæðast leðurfötum!

Matur og vín á árshátíð var með besta móti. Lax bakaður í soyasósu með sítrónuolíu og sultuðum tómötum í forrétt og með því, Las Casas del Toqui Semillon, 2002, Chile. Í aðalrétt var perluhæna með foie gras og "tilbehør", en með því var drukkið Castello del Trebbio, 2000, Chianti. Undirritaðann minnir að eftirréttur hafi verið ágætur, en á þeim tímapunkti ákvað hann að "mellandö", fram á borðið. Eftir um það bil 10 mínútur var undirritaður þó vakinn og var hinn hressasti það sem eftir var kvölds. Norrænir gestir og þar á meðal undirritaðann fannst gott flipp að stiga upp á borð eftir lokaréttinn og taka "af med buksern" fyrir framan liðið (350 manns). Fremstir í þeim flokki manna voru Danir og Íslendingar.

Eftir ballið var svo haldið í eftirpartí á staðnum NASA, þaðan í morgunmat hjá Tyrkjum og síðan haldið á Hong Kong. Kom undirritaður því ekki heim fyrr en um klukkan 11 að morgni sunnudags, en á þeim tíma byrjaði einmitt sillis!! Eftir 5 tíma svefn var loks haldið í sillisið sem var til húsa á Købmagergade. Mikið var um hávaða í norrænum gestum og mætti löggan á svæðið (reyndar eiginlega bara í myndatöku með nordistum). Mun undirritaður reyna að skaffa myndir á síðuna hið fyrsta.

Um klukkan 8 um kvöld var svo haldið í eftirsillis, þar sem þar bar helst til tíðinda að helmingur norrænu gestana drapst (þó ekki undirritaður), og fjórðungur gestana ákvað að hlaupa naktir í kringum blokkina.

Í það heila var þetta ágætisvika, þó hún hafi ekki verið fjölmenn, en fámennið var bætt með góðmenni.

Ich bin ein Berliner!

Flugvél undirritaðs var að lenda á Kastrup. Að baki er sérlega skemmtileg ferð til höfuðstaðar hins þýðverska ríkis. Á Tegel-flugvelli tók á móti undirrituðum Bjarni, FKO emiritus, en hann er þar í þjálfunarbúðum Commerzbank að undirbúa sig fyrir vinnu sína fyrir bankann í Stokkhólmi. Var Bjarni nokkuð við skál á flugvellinum, enda þekktur fyrir að vera "í ruglinu".

Margt var gert sér til dundurs, m.a. skoðaðar höfuðstöðvar STASI-leynilögreglunnar í Austur-Berlín, en þær eru í gríðarstóru sambyggðu húsaskrímsli sem fær Hamraborgardóminn úr eignarréttinum til að blikna. Kúkað var í sama klósett og fyrrum yfirmenn STASI og drukkið kaffi á kaffistofu Ernst Mielke, yfirmanns leynilögreglunnar.

Einnig var kíkt á hið nýja júðasafn í Berlín, en erfiðara er að komast þar inn en að fara um borð í flugvél. Var undirritaður m.a. afvopnaður svissneskum hnífi sínum og var hann því algerlega varnarlaus í téðu safni. Þar var annars að finna stærsta safn Evrópu af afskornum forhúðum. Einnig mátti þar sjá ýmsa listmuni s.s. lampaskerma og gluggatjöld sem voru eingöngu búin til úr Gyðingum. Bjarna Má leiddist talsvert á júðasafninu og reyndi hvað hann gat að láta vísa sér út. Eftir ítrekaðar tilraunir tókst Bjarna að láta henda sér út eftir að hafa hrópað í sífellu: "Sie haben Jesus Kristus gestorben!" Var þetta ágætt flipp.

Undirritaður er sérlegur áhugamaður um nýlistasöfn í erlendum stórborgum. Að þessu sinni var gerð ferð á Museum für Gegenwart im Hamburger Bahnhof . Þar mátti sjá pervertíska þýska listamenn tjá brenglaðar hvatir sínar fyrir massann sem gengur framhjá og kinkar kolli gáfulega við hvern nýjan óskapnað. Sérlega áhugvert fannst undirrituðum verk eitt sem var varpað á gríðarstórt kvikmyndatjald og sýndi bjagaða mynd af manni sem hékk á hvolfi, snérist í hringi og muldraði eitthvað óskiljanlegt sér fyrir munni!

Talsvert var um ölvun í Berlín og var hún að mestu einstaklingsbundin. Eitt mesta úrval af athyglisverðum börum er þar að finna, t.d. hin sovéska Bar Gagarin, sem undirritaður mælir hiklaust með, þrátt fyrir að barþjónn þar hafi verið með kynvilluglampa í augunum. Var barinn innréttaður í sósíalískum anda "to the extreme". Fleiri barir voru heimsóktir og voru þeir flestir allgóðir.

Annars var þessi ferð hin hressasta og einkar gaman að hitta Bjarna blek. Jóhanna Lára, sem var ferðafélagi undirritaðsí Berlín, sagði eftir að við höfðum yfirgefið staðinn, "þetta er súrt pleis, en ég mæli með því", og lýsir það kannski stemmingunni best. Berlín fær því fjórar stjörnur af fimm mögulegum.

Undirritaðann langar að lokum að benda lesendum á fyrirsögn þessarar bloggfærslu, en þessi fleygu orð mælti J. F. Kennedy fyrrum Bandaríkjaforseti til að tjá samstöðu sína með íbúum Vestur-Berlínar gegn kommúnistískum öflum. Það sem kannski færri vita er að þegar Kennedy mælti þessi fleygu orð, hló meirihluti viðstaddra að orðum forsetans. Hann hafði nefnilega gerst sekur um nokkuð alvarlega málfærðivillu. Berlínarbúar segja á þýsku: "Ich bin Berliner". Á hinn bóginn merkir orðasambandið ein Berliner, Berlínarbolla eða kleinuhringur. Ergo – J. F. Kennedy sagði fyrir framan veröldina alla að hann, -forseti Bandaríkjanna, væri kleinuhringur…! Svo mörg voru þau orð.

Biskup lesstofunnar vísiterar Kaupmannahöfn

Sjálfstæð móttaka ofursta Kaupmannahafnardeildar Orators fór fram föstudaginn síðastliðinn. Tók undirritaður þá á móti Rakel, biskup lesstofunnar m.m., á Fredagsbarnum í Jurahuset, ásamt staðbundinni vinkonu hennar. Að bænahaldi og kyrrðarstund lokinni var Tuborg tekinn opnum örumum. Fylgdarliðið gekk síðan um Jurahuset og kannaði vinnuaðstæður danskra laganema. Einkar áhugaverð var reyklesstofa laganema þar, en hún var á sama stað og hjólageymslan og sérstaklega rúmgóð og vel loftræst.

Á Fredagsbar var það m.a. til tíðinda að undirritaður seldi fyrsta listaverk sitt fyrir 10 IKR., en kaupandi var ástralskur listaverkaunnandi að nafni Michael (þó ekki Jackson, hahaha...!!). Var listaverk þetta í HÁKON 5 ÁRA-stílnum, sem undirritaður hefur verið í um tuttugu ár að fullkomna. Við útskurð á téðu listaverki, sem rist var með penna á dúk, tókst listamanninum að eyðileggja plastlakkáferð á borðinu undir dúknum. Dregst því viðgerðarkostnaður á borðinu frá kaupverði listaverksins.

Seinna um kvöldið hélt svo fylgdarlið á Moose, þar sem undirritaður er þekktur fyrir að vera súri-gaurinn-sem-pantar-tólf-ABBA-lög-í-röð, í glymskrattanum. En þetta skemmtilega flipp lærði undirritaður af Arnari Þór Stefánssyni, FKO emiritus í norrænu vikunni í Kaupmannahöfn í fyrra. Eftir stutt innlit/útlit á La'Bar, var aftur haldið á Moose og hestaskál drukkin. Var þetta einkar vel heppnuð móttaka, enda Rakel allflippuð og vel með á nótunum.

Þess má geta að framundan hjá undirrituðum er vikuundirbúningur fyrir skriflegt þriggja daga "take-home exam", sem hefst á föstudaginn. Næsta helgi fellur því niður dauð og ómerk og málskostnaður greiðist úr ríkissjóði.

Kominn aftur frá Uppsala

Mín lifur lifir og þín lifur mun einnig lifa! Norræna vikan í Uppsala var ein sturlun út í gegn. Sérlega skemmtilegt var á árshátíðinni að komast að því að margir (þ.á.m. undirritaður) áttu erfitt með að greina á milli atburða sem átt höfðu sér stað annaðhvort á fimmtudegi eða föstudegi, og erum við þá að tala um það sem gerðist um miðjan dag!! Þema vikunnar var “död och konkurs”, sem myndi útleggjast á íslensku sem “dauði og gjaldþrot” og einkar viðeigndi í sjálfu sér.

Hyttetúr var gríðarlega hress með tilheyrandi söng, gargi og geðveiki. Sérlega gaman að því hvað Skandinavar eru frjálslyndir hvað nekt í gufubaði varðar og er það nokkuð sem Íslendingar mættu taka sér til fyrirmyndar. Vísindaferðir snérust fljótlega upp í rugl og geðveiki, enda mönnum sama hvert umræðuefnið var, hvað var drukkið og hve mikið. Mikið um fáránlegar fyrirspurnir og þess háttar, en það þykir bara hresst, enda þeir sem á móti okkur tóku oft gamlar stjörnur á norrænum vikum.

Árshátiðin sjálf var sérlega glæsileg, enda haldinn í nokkurhundruð ára gamalli höll. Norrænir gestir voru nokkuð hófstilltir framanaf, en fljótlega fór að bera á hvers konar sturlun. Undirritaður og einn Norsari fóru m.a. upp á háar svalir fyrir ofan dansgólfið og reyndu að stela gríðarstórum fána Svíðþjóðar fyrir framan u.þ.b. 200 manns. Tókst það næstum því, en tilraunin var vel þess virði og gott flipp. Að balli loknu tók við eftirpartí til um klukkan sex og síðan fjögurra tíma svefn fyrir sillis.

Það mun vera merki um góða norræna viku ef einhver fer á sjúkrahús, og til stendur að menn fái sérstaka orðu fyrir slíkt. Í sillis fékk Brian Jacobsen, sem margir kannast við frá norrænu vikunni á Íslandi 2002, rjómaköku í hausinn. Sá sem kastaði gerði sér ekki grein fyrir því að það var massífur diskur undir kökunni. Til að byrja með fannst Brian þetta mjög fyndið, enda lamaður í andliti af ofdrykkju, en svo fór mönnum ekki að lítast á blikuna þegar rjóminn byrjaði að rauðlitast! Var hann því sendur á sjúkrahúsið í flýti, en þess má geta að við rétt náðum lestinni okkar til Stokkhólms vegna þessa. Undirritaður átti ágætis möguleika á því að fara á Sjukhuset, þar sem hann datt út um glugga á föstudagskvöldið (!), og brákaði sig nokkuð á læri!!

Minne – jag har tappat mitt minne
Är jag ut eller inne? Kommer inte ihåg

Minne – är jag svensk eller finne?
Jag har luckor i minne, sån där små alkohol

Men besinne, man tätar med det brännvin man får,
Fäster minnet och helan går!

Lifi norrænt samstarf, lifi Uppsala, lifi mín lifur!

París, laugardagurinn 25. sept. 2004

Mér finnst svo sem allt í lagi að taka það fram strax, að ég er ekki mjög hrifinn af bloggi, þ.e. blogg er eitt af því sem mér finnst hvorki góður né upphefjandi tjáningarstíll; líklega einum of sjálfmiðuð tjáningarleið og þar af leiðandi óspennandi o.sfrv.
Þessi litla saga af mér og fyrstu dögunum mínum í París er hinsvegar mjög mikið í þessum bloggstíl. Ég stíla hana ekki á neinn sérstakan en mér þætti vænt um að þau ykkar sem fáið hana senda sjáið ykkur fært að lesa hana. E.t.v. er þessi saga þó aðallega skrifuð til að láta mér sjálfum líða betur og þannig er ég því þegar búinn að gera mig sekan um bloggstílinn, en ég veit þó að sum ykkar hafa einnig gaman af að frétta eitthvað af mér þannig að kannski verða allir ánægðir.
Ég kom til Parísar ásamt Karen á miðvikudeginum í síðustu viku, eða fyrir um 10 dögum síðan. Á þessum tíma hefur ýmislegt gerst og hef ég þar á meðal komist í kynni við fyrirbæri sem mér mun aldrei líða úr minni. Þessir dagar hafa bæði verið mjög skemmtilegir, en þó fyrst og fremst erfiðir. Ég hafði þó fengið margar og góðar viðvaranir frá reyndu fólki, um það hversu erfitt sé að athafna sig í París og hversu erfiðir Frakkar séu í samskiptum, þegar viðskiptin skipta verulegu máli, en eru ekki bara eitthvað tjittjatt um ekki neitt. Auk þess hef ég dvalið í Frakklandi áður um nokkurt skeið, eða um mánaðartíma í Bordeaux árið 1999.
Ég og Karen höfðum pantað hótel á netinu og fórum beint þangað eftir komuna til Parísar. Á hótelinu var tekið vel á móti okkur og finnst mér nokkuð góður standard á því miðað við að þetta var ódýrasta hótelið sem við fundum á netinu (þ.e. fyrir utan hostel þar sem maður deilir herbergi með öðrum) (það skal einnig athugast að hótelið hefur ekki enn dregið greiðslu af kreditkortinu mínu og ég bíð nánast eftir því að samningarnir verði sviknir og ég krafinn um meiri peninga en um var samið, en það er annað mál). Hótelið var nálægt Place de Clichy en það er í hverfi sem heitir Montmartre (er aðallega í 18. hverfi borgarinnar). Montmartre er gamla listamannahverfið í París og þar voru Picasso og James Joyce í góðu atlæti í gamla daga, og þá erum við að tala um árin frá aldamótunum 1800/1900 og fram til síðari heimstyrjaldarinnar en þá tóku önnur hverfi við sem aðal-listamannahverfin. Eftir það má segja að hverfið lifi aðallega á fornri frægð sem mikill ferðamannastaður og því er það krökkt af hótelum og gistiheimilum. Auk þess er mikið af innflytjendum á þessum slóðum og þ.a.l. mjög mikið af framandi matsölustöðum og þess háttar. Ferðamannaiðnaðurinn sér svo til þess að kókdós kostar hérna út í sjoppu um 200 krónur (33cl) og ekki er óalgengt að bjór á veitingastöðum kosti um 600 krónur (33 eða 25cl), og þá erum við að tala um ódýrustu gerðina.

Við Karen höfðum það samt mjög gott í þessu hverfi og vorum einnig dugleg að ferðast um borgina, bæði gangandi og í metró-inu. Þannig skoðuðum við þessa helstu ferðamannastaði afar lauslega, gegnum um latínuhverfið (5. hverfi) og Marais (4. hverfi) en fyrrnefndi staðurinn er háskólahverfið í París með Sorbonne í broddi fylkingar og sá síðarnefndi er listamannahverfið sem tók við af Montmartre (en er nú dag orðin ein feitasta uppa/túrista-nýlenda veraldar, og það er ekki grín) =>það má skjóta því að að gamni að í leit minni að leiguíbúð hef ég hef rekist á margar fasteignaauglýsingar og þar er ekki óalgengt að sjá t.d. 25 fermetra (já, það er eins og venjulegt eldhús á Íslandi að stærð) íbúð í Marais kosti kannski 40 milljónir króna. Á göngu okkar niður í miðbæinn, en Montmartre er norðan við Signu, og miðbærinn við hana, gengum við svo framhjá ýmsum athyglisverðum stöðum, t.d. búrsinum (kauphallarsvæðinu), en þar er ekki óalgengt að sjá menn sem líta út fyrir að vera 16 ára (mjög vel rakaðir og með afar slétta húð) í 300 þúsund króna jakkafötum, tala í síma og borða panini rennandi sér um á hlaupahjólum, og ég tel það beinlínis ólíklegt að nokkurt annað svæði í heiminum sé jafn löðrandi í metrósexúalisma og kauphallarsvæðið í París.

Jæja, nóg um það. Við Karen skoðuðum svo líka þetta týpíska, Notre Dame, Pompedou (að utanverðu a.m.k.) og ýmislegt fleira yfirnauðgaðpóstkortarusl. Eitt það athyglisverða sem við gerðum var þó að skoða Katakomburnar svokölluðu, en það er neðanjarðargrafhýsi hundruðþúsunda parísarbúa. Hér kemur smá útlistun á því fyrirbæri. Sko: Um miðja 19. öld var París löngu búin að sprengja sig út af húsnæðisskorti, en þá (held ég a.m.k.) var lítið byrjað að byggja utan við þau borgarmörk sem nú er miðað við, og miðaldarborgastemningin ennþá við lýði: þ.e. nútíma úthverfi ekki orðin að veruleika. Einhver gæi (ég veit ekki hver) kom þá með þá hugmynd að byggja húsnæði þar sem þá voru kirkjugarðar. En eins rammkaþólskir og heilagir og Frakkar eru þá kom ekki til greina að gera það nema að koma beinunum fyrir í vígðri mold einhversstaðar annarsstaðar. Sú lausn var fundin á málinu að grafa fyrir gríðarlegum neðanjarðarmannvirkjum og koma beinunum fyrir þar (auðvitað). Og þetta var ekki bara einhver vikkid hugmynd sem einhver fékk og svo búið, nei, þetta var í alvöru talað gert á þrem stöðum í París og einn af þessum stöðum (í sunnarverðri borginni) er nú opinn almenningi sem safn. Og þó að þessar katakombur séu að sjálfssögðu löngu orðin sjálfssagður áfangastaður áhugasamra ferðamanna og milljónir manna hafi gengið þarna í gegn og safnvörðunum finnist þetta ekkert nema hversdagslegt, þá er það ekkert nema mjög súr lífsreynsla að ganga þarna í gegn. Eftir að hafa borgað einhvern rándýran aðgangseyri gengur maður niður 200 þrep (það er býsna langt niður, ég hugsa að það jafnist á við 6-7 hæða hús) fer maður inn í endalaus göng (sem hafa lofthæð upp á um 1,80 (meðalmenn þurfa að passa upp á höfuðið)). Eftir að hafa gengið eftir þeim í um 10 mínútur kemur maður í hvelfingu þar sem allt er útflúrað með einhverju miðaldar-gotnesku-kirkju-brjálæðis-letri og krossar og jafnvel enn kuklkenndari tákn prýða alla veggi. Á einum enda þessar hvelfingar eru svo afar tilkomumiklar dyr, en fyrir ofan þær er ritað með letri sem gæti minnt mann á Marylin Manson plötuumslag orðin (á frönsku): "Velkomin í ríki hinna dauðu" (ókei). Svo fer maður inn, og svona btw þá er drýpur vatn úr loftinu þarna, og augu manns nema þá sjón sem maður mun aldrei gleyma. Endalausa ganga og hvelfingar af beinum og hauskúpum sem er raðað upp með fáránlega nákvæmum hætti og mynda krossa og ex og galdrastafi og ég veit ekki hvað. Þessir gangar eru svo nánast endalausir og við og við sér maður skilti sem segja úr hvaða kirkjugarði beinin eru. Þarna eru einnig skilti sem færa manni fáránlega gotnesk skilaboð um að maður eigi að sýna auðmýkt og virðingu og ganga hægt og rólega um os.frv. En það virtist samt ekki stoppa góða gommu af einhverjum japönskum hálfvitatúristum til að taka myndir af öllu saman með bros á vör innan um hauskúpurnar (þetta eru kannski bara einhverjir heiðingjar hvort sem er). Ég veit það bara að hlátur og glott og voru það síðasta sem minn líkami hefði framkallað þarna inni. Þetta var rosalegt.

Við Karen höfðum það sem sagt bara mjög gott þarna fram yfir helgina. Við fórum líka í skólann minn þar sem ég talaði við alþjóðafulltrúann (en hún talar ekki ensku, sem er mjög skrítið) og hún lét mig fá svona 2 kg. af pappírum og eyðublöðum og öðru skriffinsku bíró-rugli sem ég átti að dunda mig við að fylla út. Í síðustu viku fór ég síðan líka að átta mig á því að ég þyrfti að byrja að finna mér húsnæði, en það á víst að vera erfiðara en að finna nál í heystakk þarna í París. Í skólanum var það útskýrt fyrir mér að maður yrði að hafa húsnæði, þ.e. certifacat de domicile til að geta gert eitthvað þarna í Frakklandi, t.d. til að stofna bankareikning, en til að geta leigt húsnæði þarf maður náttúrulega að hafa bankareikning. Þetta bankarugl var því mitt fyrsta bíró-krasíu-challange og ég gekk strax í það mál í síðustu viku.
Þar sem ég hafði ekki neina íbúð, eða staðfestingu á slíku, þá ákvað ég að reyna trikkið sem Óli Elíasson kenndi mér, að fara í bankann í nýpressuðum fötum (en þau voru það virkilega) og með bindi og í vel pússuðum skóm, hárið var einnig vel greitt. Ég fór í BNP Parisbas bankann sem var næst hótelinu (þ.e. á Place de Clichy), en þetta sýnist mér í fljótu bragði vera aðal-bankinn hérna í París, svona KB-banki Frakka. Ég fór þarna inn en það var þvílíkt vesen, þurfti að ýta á einhverjar bjöllur og fá leyfi til að fara inn og tvær hurðir og mikil læti. Svo gekk ég að borði hjá einhverri konu (mikil mistök, vona að konur taki þessu ekki illa, en í svona aðstöðum eru konur alltaf með vesen, þ.e. þær fara alltaf meira eftir bókinni og eru síður til í að sjá í gegnum fingur sér í skrifræðisfrumskóginum, og þetta eru ekki meiri fordómar en það að ég byggi þetta á eins langri reynslu og ég hef undir beltinu verandi ekki eldri en ég er). Og það kom líka á daginn, konan, sem talaði náttúrulega bara frönsku, var með eins mikið vesen og hægt var. Hún byrjaði t.d. á að spyrja mig hvar ég byggi og ég sagði að ég byggi hjá vinafólki (hafði fengið leyfi til að gefa upp heimilisfangið hjá systur hennar Nönnu Rúnar sem býr í 4. hverfi) en hafði náttúrulega engan pappír til að sanna að ég byggi þar. Hún sagði þá að ég ætti að fara í 4. hverfi og finna útibú þar. Eftir mikla mæðu tókst mér að koma á framfæri þeirri einföldu staðreynd að maður réði samt alveg hvar maður stofnaði reikning, og hún samþykkti það að lokum (tók 20 mín). Þá bað hún mig um staðfestingu á heimilisfanginu, en ég hafði það náttúrulega ekki, þannig að ég þurfti að byrja að setja sjarmann í gang og sagði að ég myndi setja mikla peninga inn á þennan reikning os.frv. (þetta tók um 20 mín í viðbót) en á endanum samþykkti hún að ég myndi láta hana fá þessa staðfestingu eftir helgina. Þá byrjaði hún að stofna reikninginn á tölvunni en eftir um 5 mínútur sagði hún að ég gæti gleymt þessu þar sem Ísland væri ekki í ESB og því væri vegabréfið mitt álíka mikils virði í þessum bisness og klósettpappír. Þarna var ég orðinn svolítið uppgefinn (ég var að útskýra alla þessa hluti með handapati og lélegri frönsku og þetta tók allt saman mjög mikinn tíma). Ég fór samt í þriðju lotu (og hér var ég byrjaður að svitna) og útskýrði fyrir henni EES-samninginn og allt það, og alltaf þegar hún setti upp skeifu og hristi hausinn henti ég í hana nýju stimpluðu vottorði sem ég hafði með mér (ég var í raun með um 8 mismunandi skjöl (öll stimpluð) frá Íslandi sem sönnuðu hitt og þetta, vegabréf, staðfestingu á skólavist á Íslandi, staðfestingu á skólavist í París, staðfestingu á LÍN-framfærslu, staðfestingu á ERASMUS-styrknum, meðmæli frá bankanm hérna heima, fæðingarvottorð, vottorð sem sýndi að Ísland sé valid land innan ESB hvað viðkemur fjármálastarfsemi og sitthvað fleira sem ég man ekki eftir í augnablikinu), en það er einmitt skrítið að hún var ekkert sérstaklega hrifin af síðastanefnda vottorðinu, en þó var það á frönsku (en ég skil það varla sjálfur og skil því ekki hvað hún var svona óánægð með). Á tímabili var þetta því eins og að spila vist, jónu eða manna eða eitthvað svoleiðis, til að halda sér inn í leiknum þurfti maður sífellt að henda fleiri spilum á borðið, en þó alltaf að hafa eitthvað nýtt og ferskt á hendi. Eftir mikið þref tókst mér að sannfæra hana um að tala við útibússtjórann um þetta mál (en hann hlyti að vita eitthvað) og hún samþykkti það með miklum andvörpum og haushristingum. Hún tók öll skjölin mín með sér og var burtu í svona 15 mín og þegar hún til baka var hún brosandi og sagði að allt væri í lagi. En það var þá sem að skriffinskan hófst fyrir alvöru. Ég þurfti að skrifa undir einhver 10 skjöl (og þetta voru allt feitir samningar) og það var ekki nóg fyrir mig að rita nafnið mitt undir þau heldur varð ég að skrifa með eigin rithönd: "Ég, Bergur Ebbi Benediktsson samþykki, þennan dag klukkan þetta osfrv. ofangreinda skilmála: Bergur Ebbi Benediktsson" og það fáránlegasta er að ég vissi náttúrulega ekkert hvaða skilmála ég var að gangast undir og auk þess var ég vel uppgefinn þegar þarna var komið við sögu. Á endanum hafði ég stofnað tvo reikninga og það var Visakort á leiðinni á heimilisfangið þar sem ég ekki bjó og ég var kominn í einhverja námsmannalínu og eitthvað rugl og hún fór að reyna að selja mér tryggingar. Svo lagði ég inn pening (en það var huge-deal vesen hjá einhverjum gjaldkera. Og svo tók konan loforð af mér að ég myndi koma með certificat de domicil strax eftir helgi og ekkert rugl.
Þetta var á fimmtudeginum og ég ákvað nánast því þá að hætta öllu skriffinsku rugli fram á mánudaginn eftir. Það kom svo líka á daginn að ég gat ekki fengið íbúðarstaðfestinguna frá systur Nönnu því þá hefði hún þurft að setja nafnið mitt á bjölluna hjá sér og það hefði verið andstætt ákvæðum í leigusamningnum hennar. Ég og Karen höfðum það því túrista-rólegt á hótelinu og víðsvegar um borgina yfir helgina, en ég var með mikinn beig í mér því ég vissi að næsta vika yrði horror: skólinn að byrja, húsnæðisleysi, skriffinska, lítill svefn og almennt ógeð.
Mánudagurinn byrjaði líka ömurlega. Ég vaknaði og gat varla komið í mér neinum mat og hvað þá kaffi og fór svo með Karen og allan farangurinn hennar í metró-ið (sem er massívt vesen því metró er ekki gert fyrir farangur) og út á næstu RER-stöð. Þar kvaddi ég hana og hún fór upp í lestina og áleiðis til Charles de Gaulle og svo London og svo Kína og bara alveg farin í langan tíma. Þetta var alveg hrikalegt og ég var alveg í rusli eftir þetta. Farangurinn minn var svo ennþá á hótelinu en ég var búinn að tjékka mig út. Ég hringdi í Nönnu Rún (hún er skiptinemi í frönsku í Sorbonne og býr hjá systur sinni fyrst um sinn, og því er minna vesen á henni en mér). Svo fór ég til hennar (systur hennar), en ég var löngu búinn að ákveða að skrópa í skólann þennan dag (sem reyndist svo allt í lagi því Dröfn (bekkjarsystir hér í París og heima) hringdi í mig og sagði að það hefði ekkert verið að ske og það væri næst einhver fundur á fimmtudaginn. Allavega. Ég fór til Nönnu og við byrjuðum eitthvað á að fara á netið til að tjekka á húsnæði. Við sáum að best væri líklega að fara á einhverja skrifstofu sem sér um málefni erlendra stúdenta í París og fá hjálp þar. Við þurftum að taka einhver þrjú metró til að finna skrifstofuna og það sem beið okkur var sko engin ,,æi-eruð-þið-útlendingar-og-vantar-hjálp-hér-er-lítil-skrifstofa-sem-sinnir-ykkar-málum-og-þið-fáið-ykkur-kaffi-og-slakið-á-meðan-við-reddum-öllu-fyrir-ykkur"-skrifstofa. Nei. Þetta var eitt stórt býró-mónópólí-geðsjúkrahús. Við fórum þarna inn og apparatið var á sjö hæðum og það voru svona 500 manns (ekki grín) á hverri hæð að bíða í röðum. Við sáum svo að á þriðju hæð var eitthvað ,,logement" (leigu) dót og fórum þangað og biðum í röð í 20 mín, þá nenntum við því ekki lengur og fórum í einhverja aðra röð og fengum að tala við einhverja konu eftir svona hálftíma, en hún tók bara niður nafnið okkar og sagði okkur að bíða (í biðsal dauðans). Sem við gerðum, eftir um hálftíma í viðbót var kallað á okkur og við fórum eftir löngum göngum inn á einhvern kontór hjá um þremur manneskjum. Þarna voru tvær konur, og ég hreinlega smellaði vesenið sem hefði fylgt því að tala við þær, og svo einhver gaur sem leit út eins og sjóræingi (þykk skeggrót, djúp augu, hárið í tagl, þverröndótt peysa með of síðum ermum) og auk þess var hann frekar ungur. Ég hugsaði með mér: plís plís plís, vonandi sjóræningjann, og viti menn: Við fengum sjóræningjann. Og auk þess fengum við einn bónus, sjóræinginn var undir áhrifum fíkniefna, en ég þori að veðja talsvert mörgum evrum að heilasellur hans voru under siege af sterkum kannabisefnum og að hann hafi frekar verið staddur á Karíbahafinu með sjóræningjavinum sínum heldur en á þessari skrifstofu. En aðalmálið var náttúrulega það, að þessi gaur var ekki með neitt VESEN (eins og líklega allir aðrir sem ég hef hitt hérna). Hann byrjaði á að segja okkur að það væru engar opinberar stúdentaíbúðir lausar og að við þyrftum að leita á almennum markaði og svo lét hann okkur fá um tvö kíló af bæklingum um húsnæðismál og gaf okkur góð tips, hann talaði meira að segja smá ensku og við kvöddum hann bara nokkuð sátt. Hann impraði þó mjög mikið á því að það væri mjög erfitt að finna húsnæði í París sem var ekki beinlínis til að láta sjálfstraustið hjá okkur rjúka upp. Eitt af aðaltipsunum sem hann gaf okkur var að góð leið til að redda húsnæði væri að heimsækja allskonar kirkjur, sendiráð, góðgerðarsamtök og stofnanir sem hefðu auglýsingar hangandi uppi. Við tókum hann á orðinu og fórum á aðal-pleisið (að hans mati): The American Church of Paris (svona þrjú metró í burtu). Þegar við komum þangað blasti við okkur um 40 manns í nákvæmlega sömu sporum og við og allir að skrifa niður auglýsingar af smáauglýsingatöflunni. Ég taldi mig hafa forskot því ég var með síma á mér og hringdi beint í númerin á töflunni. Og innan skamms varð smá árangur, ég náði í gegn til einhvers gaurs sem hafði stúdíóíbúðir til leigu rétt hjá Montparnasse (sunnanverð París) og mælti mér mót við hann samstundis. Svo fórum við þangað (tók massívan tíma) og ég hringdi svo í hann aftur til að fá frekari fyrirmæli um hvernig ég ætti að finna pleisið. Og nú tekur við nýr kafli í þessari litlu sögu sem lýsir nákvæmlega næstu þremur klukkustundunum í lífi mínu, en það er eitthvað sem ég gleymi aldrei.

Ég heyrði strax og ég talaði við hann aftur að þessar íbúðir sem hann væri með til leigu væru eitthvað spes því hann gat einhvernveginn ekki sagt mér neitt heimilisfang eða neitt slíkt heldur gaf hann mér þess í stað nákvæmar leiðbeiningar um hvernig ég ætti að finna sig. Ég átti sem sagt að ganga út úr metróinu, tvær götur áfram, svo til vinstri, svo aftur til vinstri við bláan póstkassa og inn í lítið sund þar, svo til hægri inn í einhvern garð en ganga þar framhjá tveimur hurðum og fara á bak við skúr, til vinstri bak tvær grænar ruslatunnur og í gegnum mjótt sund þar og svo út að öðrum skúr og til vinstri en þar væri hurð og dyrabjalla sem stæði á: ,,Batman". Og þetta tókst mér og Nönnu að gera, þetta var allt saman eins og hann lýsti og ég þrýsti á dyrahnappinn og heyrði eitthvað brölt fyrir innan. Svo heyrði ég röddina úr símanum segja mér á ensku með þykkum frönskum framburði að það væri opið og við ættum að koma inn. Á móti okkur tók maður sem var á að giska 1.40 á hæð og sagðist heita Sergio, hann fylgdi okkur upp mjóan stiga og inn í risastórt herbergi, það var barborð öðru megin í því, en að flestu leyti var það afar druslulegt og í vondu ástandi, maður heyrði í pípum í veggjunum og það var mikið af skordýrum þarna. Hann ræddi lauslega við okkur og sagði að það myndi kosta 520 evrur að leigja þetta herbergi (sem leit út fyrir að vera ágætis tilboð á þessari stundu, því að herbergið var a.m.k. 50 fermetrar að stærð). Svo fór hann með okkur til að sýna okkur sameiginlegu aðstöðuna, og þá versnuðu málin, jú þarna var sturta og klósett og einhverskonar eldhús, en á þessari stundu var það eins og við værum stödd inn í kafbáti. Gangarnir voru fáránlega mjóir og það voru engir gluggar og eitt herbergi tók við af öðru og allt var hreinlega í rugli, stundum gekk maður upp og stundum niður. Svo hittum við fyrir allskonar fólk á þessari ferð, t.d. lítinn kubb (þ.e. lítinn og mjög feitlaginn mann) sem var að vinna í eldhúsinu. Sergio sagði okkur að þetta væri gimpið hans, einhver frændi frá Ungverjalandi sem væri að reyna að læra ensku og langaði mest af öllu til að verða kokkur í skipi. Þessi gaur fylgdi sem sagt eiginlega með í þessum húsnæðispakka og það átti að vera talsvert hagræði af honum að sögn Sergios, hann þrifi eldhúsið og sameiginlegu vistarverurnar og svona. Ég gat með engu móti áttað mig á því hvað kubburinn var gamall, hann gæti hafa verið 20 ára eða 50 ára, hann var að flestu leyti sviplaus og mjög ófríður, og það er leiðinlegt að segja frá því, en hann virtist skorta flest þau útlitseinkenni sem almennt gera mannverur frábrugðnar öðrum dýrategundum, en þannig var það bara. Einnig hittum við fyrir mannstöng, þ.e.a.s. rúmlega tveggja metra háan Ástrala, en hann var víst að flytja út og mér var sagt að herbergið hans væri til leigu. Ég fékk að skoða það og það minnti mig helst á eitthvað sem Lalli Johns hefði ekki einu sinni sætt sig við, rakt kjallaraherbergi með einni ógeðslegri dýnu á gólfinu og pínulitlum glugga alveg upp í rjáfri. Svo skoðuðum við þriðja herbergið, en það leit þokkalega út og ég fór í mikilli alvöru að velta fyrir mér hvort að þetta yrði kannski eftir allt samastaður minn næstu mánuðina. En það var þá sem að Sergio fór að kynna mig fyrir ,,reglunum". Í fyrstu fór hann mjög pent í að útskýra málin. Hann sagði mér að hann ætti allt húsnæðið, en það væri skráð sem listastúdíó og því væru íbúðirnar ósamþykktar, en það er talsverður mínus þar sem að franska ríkið býður stúdentum upp á talsvert háar húsaleigubætur og skilyrðin fyrir þeim eru að sjálfssögðu að húsnæðið sé samþykkt (og kröfurnar sem gerðar eru til húsnæðið eru miklu minni en á Íslandi). Svo fór hann að segja mér að húsið væri allt úr timbri og að það væri mikil eldhætta en það væri allt í lagi því að áður en hann hefði gerst listmálari hefði hann verið slökkviliðsmaður og hann hefði installað einhverju heimatilbúnu slökkvikerfi. Svo settumst við hreinlega niður í einhverja stóla þarna og hann lét dæluna ganga um allskonar fáránlegar reglur sem fylgdi því að búa í í þessum herbergjum. Og þetta voru ekki bara einhverjar óljósar meginreglur heldur hafði hann skrifað þær allar niður og þær voru kaflaskiptar og með undirgreinum og neðanmálsgreinum og öllu tilheyrandi. Hann lét mig fá eintak af ,,reglunum". Regla nr. 1 var: Nobody talks about the territory (en hann vildi að húsnæðið væri kallað ,,the territory" og þetta minnti mig pínulítið á myndina Fight Club, en hvað um það. Svo urðu reglurnar fáránlegri og fáránlegri. Maður átti alltaf að sofa með vasaljós við hliðina á sér, og í hverjum mánuði var einn maður skipaður ,,brunaeftirlitsmaður", og enginn mátti læsa að sér herbergjunum því að brunaeftirlitsmaður gæti þurft að bjarga manni meðan maður svæfi o.sfrv. En svo komu fáránlegustu reglurnar. Enginn í hverfinu mátti vita að Sergio væri að leigja húsnæðið út, því á pappírunum var það listastúdíó, þess vegna mátti maður ekki koma með innkaupapoka inn húsnæðið, maður þurfti alltaf að bera matinn sinn inn í bakpoka. Það var bannað að bjóða gestum heim til sín fyrr en eftir að það var orðið dimmt OG, og hér kemur reglan sem fékk mig til að halda að ég hefði lent í falinni myndavél, maður þurfti alltaf að ganga inn og út úr húsnæðinu með portfólíó í hendinni. Hann sýndi mér svo einhver þrjú portfólíó og sagði að ég mætti velja eitt þeirra. Pælingin var sem sagt sú að fólkið í hverfinu átti að halda að maður færi að fara í ,,art lessions" þegar maður kæmi inn og út. Og þetta átti maður alltaf að gera, alltaf að ganga um með portfólíó. Og þá spurði ég Sergio hvað maður ætti að gera við portfólíóið þegar maður væri kominn út úr húsinu. Hann svaraði því til að það væru ýmsir kostir í boði, sumir gengu með það allan daginn, aðrir semdu kannski við veitingastaðaeigendur í nágrenninu um að geyma portfólíóið gegn því að kaupa einn bjór í viku þar eða eitthvað þess háttar!!! Hann varaði mig svo við því að fela portfólíóið úti við því að þá gæti það skemmst og að ég þyrfti að kaupa nýtt. Blessaður. Á þessari stundu var Nanna kominn í hláturskast en var að reyna að hemja það. Þá hittum við fyrir Íra og fórum að spjalla við hann. Hann sagðist heita Killian og hefði búið í ,,the territory" í 16 mánuði. Hann sagði að einn helsti ókosturinn hefði verið portfólíóin, en hann sagði að maður yrði að taka það með sér út, því að annars léti Sergio mann borga sér 20 evrur í sekt. Ég kvaddi Sergio með þeim orðum að ég ætlaði að hugsa málið.

Og það var á þessari stundu sem ég áttaði mig á því að það væri e.t.v. mjög erfitt að finna húsnæði í París. Þarna fékk ég tilboð: að borga 50 þúsund kall á mánuði, plús hita og rafmagn, fyrir að búa í ólöglegu eldgildruherbergi með klikkuðum listamannaungverja sem lét mann borga sekt ef maður fylgdi ekki duttlungafullum einhliða settum öfgareglum. Þetta var greinilega mjög harður markaður. Þegar þarna var komið við sögu var ég heldur ekkert í allt of góðum málum. Það var orðið dimmt, klukkan var rúmlega sjö, farangurinn minn var í geymslu á hóteli í hinum enda bæjarins, ég var svangur og ég hafði ekkert húsnæði, ég var undir náð og miskunn annarra kominn. En að sjálfssögðu voru allir hjálplegir. Nanna hjálpaði mér að sækja farangurinn og ég kom honum fyrir hjá systur hennar. Svo hringdi ég í Dröfn og Kidda og fékk leyfi til að gista hjá þeim. Vandamálið var bara það að þau voru ekki búin að kaupa húsgögn (höfðu að vísu rúm handa sér, en ekkert annað) og ég þurfti að sofa á gólfinu. Það var samt svo sem ágætt, fékk bara smá verk í handlegginn daginn eftir þar sem að ég lá á honum, svona til dempunar gegn hörðum gólffjölunum. Þau tóku annars afar vel á móti mér og gáfu mér vel að borða og komu mér í gott skap. En ég vissi að næsti dagur, sem var þriðjudagur yrði örugglega algert hell.
Ég byrjaði daginn á að fara í American Church, ég var aðeins farinn að kunna þetta. Ég hringdi í eitthvað lið og mælti mér mót við einn gaur um ellefu leitið. Þar var díllinn sá að búa í herbergi sem var í íbúð með tveimur öðrum gæjum. Herbergið og íbúðin leit bara vel út, og verðið var ekkert fáránlegt heldur, vandamálið var bara það hjá mér, að ég var svo hakkaður þegar ég hitti gaurinn að honum leist ekkert alltof vel á mig. Þetta var svona prestige-new-age-mónó-hómó-listamannatýpa. Hann var rosa hrifinn af því að ég væri frá Íslandi og spurði hvort ég hlustaði á Björk, ég ákvað að sleppa öllu PC-rugli og sagði bara hreinan sannleika: ,,Nei!" og þá var honum aðeins brugðið og sagði að hann sjálfur elskaði Björk (að vísu nota Frakkar orðið elska í þessu sambandi eins og ,,að líka", svipað og í ensku). Ég klúðraði þessu allavega. Ég fór út frá gæjanum í miklu rusli og gekk í gegnum búrsinn bara svona til að finnast ég vera enn meiri lúser (að ganga framhjá þessum metrósexúal viðskiptaföggum á hlaupahjólunum fær mann til að finnast maður ekki vera að meika það neitt). Ég hringdi samt meira og fékk annað rendez-vous klukkan 6. Svo ákvað ég að kíkja á hvort að kaþólikkarnir hefðu ekki eitthvað handa mér. Ég fór í tvö kaþólsk klaustur (en slíkar stofnanir eru oft með íbúðamiðlanir fyrir stúdenta). Ég setti mig á skrá hjá þeim og átti mjög gott spjall við annarsvegar marokkóbúa sem var búinn að leita að húsnæði í u.þ.b. mánuð og hinsvegar konu sem vann hjá miðluninni og dýrkaði Ísland og vildi allt fyrir mig gera. Eftir þetta ákvað ég svo að skipta um strategíu, ég fór heim til systur Nönnu og í ferðatöskuna mína og fór í bankafötin, þ.e. nýpressuð grá jakkaföt, hvíta aðsniðna skyrtu, greiddi hárið og strauk af skónum og hnýtti á mig bindi. Svo fór ég á appointmentið sem ég hafði gert og hitti þar einhverja konu (þetta var í 16. hverfi) og hún átti víst að vera með einhverja þrusu-stúdíóíbúð til sýnis. Eftir að hafa gengið upp sjö stiga var ég farinn að búast við einhverju öflugu en hvað kom á daginn. Jú, þetta var fínasta íbúð, ískápur, sjónvarp, svefnsófi, allt haganlega komið fyrir á einhverjum 10 til 15 fermetrum, en enginn gluggi! Konan fór svo að segja mér frá því að það hefði enskur strákur búið í herberginu áður en hann færi farinn (þá sá ég einfaldlega fyrir mér enskan strák fremja sjálfsmorð, en hann hefur samt ekki gert það með því hoppa út um gluggan!). Það er ekki hægt að búa í herbergi með engum glugga, ekki einu sinni dýr myndu þola það, en þau hafa þó mun minna ennisblað en við. Þetta var asnaleg tímasóun og ég fór í þvílíkt vont skap yfir þessu. Í framhaldinu af þessari tímasóun tók svo önnur íbúðaskoðun við. Ég, Nanna og Salóme (sem er önnur stelpa sem býr hérna) fórum og skoðuðum íbúð í 20. hverfi (alveg hinn endi bæjarins, en ég náði að vera kominn þar klukkan sjö, en þetta er mesta rush-hour í metróinu) og þar hittum við fyrir tvo afar skúnk-drukkna illa rakaða slæviketti (þ.e. tvo karlmenn sem voru undir áhrifum kannabisefna og vantaði meðleigjanda). Íbúðin var svo sem ágæt samt. Þessi dagur var búinn og ég fór heim til Kidda og Drafnar (þess má geta að þau búa fyrir utan París, og það er ekkert stökk út í búð að fara þangað, með lestabiðum og öðru rugli er þetta rúmlega klukkustundaferð frá miðbænum). Á þessum tímapunkti var ég samt búinn að finna réttu strategíuna og vissi um hvað þetta íbúðarrugl snérist.

Vandamálið sem flestir erlendir stúdentar þurfa að feisa þegar þeir leigja íbúðir er að þeir hafa engan ábyrgðarmann. Það er nefnilega ekki til í dæminu að pabbi eða einhver hérna heima á Íslandi geti verið ábyrgðarmaður. Þeir taka aðeins gilda ábyrgðarmenn sem búa í París (ekki annarstaðar í Frakklandi) og þeir þurfa að sjá launaseðla þeirra ár aftur í tímann og skattaframtal o.sfvr. Ábyrgðarmennirnir þurfa svo ekki aðeins að skrifa undir eitt plagg heldur þurfa þeir að endurskrifa allt plaggið með eigin skrift ásamt öllum þeim lagagreinum sem tengjast því og rita svo nafnið sitt undir (Kiddi sýndi mér þetta, en systir hans þurfti að gera þetta vegna íbúðarinnar sem hann og Dröfn eru að leigja). Geti maður ekki reddað slíkum ábyrgðarmanni er maður ekki í góðum málum (maður er reyndar ekkert í alltof góðum málum þó maður reddi honum heldur). Ég byrjaði því miðvikudaginn á hertum aðgerðum. Ég dustaði öll möguleg rykkorn af jakkafötunum, gerði tvöfaldan windsor á bindið, gljáfægði skóna og stífgreiddi mér þannig að það myndaðist lína undan öðru kollvikinu. Svo tók ég lestina í American Church og náði þar í blað (sem kemur aðeins út á miðvikudögum og var því nýkomið úr prentvélinni) og inniheldur margar smáauglýsingar. Ég fór með blaðið beint á næsta kaffihús og drakk rótsterkan tvöfaldan espresso (á fastandi maga) og setti einbeitinguna í full throttle. Eftir nokkur misheppnuð símtöl náði ég í gæja sem ég gat talað við á ensku. Ég sagði honum að ég væri íslenskur (en það virðist hafa gengið vel í fólk hingað til) og hann var hrifinn af því og sagðist eiga marga íslenska vini og hefði komið einu sinni til Íslands. Ég mælti mér mót við hann, en hann var sem sagt með 12 fermetra stúdíóíbúð til leigu ásamt húsgögnum á mjög góðum stað í bænum. Við hittumst fyrir utan húsið og ég var mættur á réttum tíma, og greiðslan var góð og brotin í buxunum voru ennþá skörp eins skurðarhnífar úr frystihúsi á Stokkseyri. Ég fann svo, um leið og hann sá mig, að þetta var að ganga upp. Maðurinn var gamall, svona um 65 ára líklega, alveg hvíthærður, smávaxinn og mjög vinalegur, rjóður í kinnum og hraustlegur. Það var lyfta í húsinu þannig að það var ekki mikið mál að fara upp á 7. hæðina (en hann sagði að það væri kaldhæðni örlaganna, því hann væri svona gamall og byggi á 6. hæð án lyftu í húsi þarna skammt frá en svo væri hann alltaf að leigja ungum og hraustum stúdentum íbúðir í húsum með lyftu). Mér leist mjög vel á herbergið og ekki síður á manninn. Við fórum strax að semja. Hann spurði mig ekki einu sinni um ábyrgðarmann. Hann vildi aðeins fá mánuð af leigu fyrirfram og mánuð í tryggingu (yfirleitt er það tveir mánuðir af leigu og tveir mánuðir í tryggingu). Verðið var fínt og það var allt til staðar í herberginu, svefnsófi, fataskápur, eldhúsinnrétting (tvær hellur, vaskur, ísskápur og skápapláss, eldhússáhöld diskar og borðbúnaður), kommóða, lítið borð, sími, vifta, rafmagnsofn (til að hita), stór GLUGGI og meira að segja sjónvarp). Við tókumst í hendur og ég sagði við manninn (hann heitir René Keller og er svissneskur að uppruna (útskýrir þýska eftirnafnið)) að ég myndi hitta hann eftir tvo tíma, að ég þyrfti aðeins að sækja peningana í bankann.

Ég nenni ekki einu sinni að fara út í vesenið sem fylgdi því að ná þessum peningum úr bankanum. Ég ætla bara að segja það að ég þurfti að fara að ráðum Öggu frænku og fara út og fá mér kaffi og ferskt loft og telja upp á tíu nokkrum sinnum. Konan í bankanum hafði fryst reikninginn minn afþví að ég var ekki kominn með certificat de domicil (en það var einmitt eitthvað sem ég myndi aldrei fá nema að fá peninginn). Og það var ekki eins og ég væri að biðja um lán. Þetta voru MÍNIR PENINGAR (en pabbi hafði sent mér peninga föstudaginn áður). Þetta er eins og lélegur brandari. Að þurfa að grátbiðja einhverja skrifstofulaunþegabýrókrasíublók sem veit ekkert um ekkert um leyfi til að nálgast eigin peninga. Í stuttu máli þá tókst þetta ekki fyrr en ég lét René tala við hana (sem var svolítið snjallt hjá mér).

Ég fór til baka og skrifaði undir samninginn og allt virðist standa sem þessi maður hefur sagt við mig. Ég fékk stimplaðar kvittanir fyrir öllu og tvö pör af lyklum og ekkert hefur klikkað hingað til. Og núna sit ég hérna uppi á sjöundu hæð, í uppgerðri vinnukonuíbúð sem er 12 fermetrar að stærð, með opinn glugga og gott útsýni og skrifa niðurlag þessarar stuttu sögu á meðan ég hlusta á tónlist. Það er laugardagur og húsnæðismálin eru komin í gott horf (ég er búinn að sofa hérna í þrjár nætur), þetta tók sem sagt akkúrat viku að redda þessu og þessi vika var mjög erfið.
Ég er búinn að fara nokkrum sinnum í skólann (en íbúðin er einmitt mjög vel staðsett lestarlega séð varðandi skólann) á einhverja fundi. Skólinn verður svakalegt challange. Allt námið á frönsku og mjög mikið sem ég á eftir að skilja (ég skil ekki einu sinni stundaskrána mína). En það er verkefni næstu viku (og alls næsta árs) og ég hugsa ekki um það akkúrat núna. Á morgun hitti ég þjóðverja sem ég kynntist í skólanum, hann heitir Martin og er góður þýskari, alinn upp í DDR og með góð gildi og skemmtilegar pælingar. Hann býr í Cergy en ætlar að koma til Parísar til að fara á tónleika, ég veit samt ekki hvort ég nenni að fara á þá, höfðar ekki of mikið til mín (eitthvað hardcore rugl) en það gæti samt orðið gaman.

Ég læt þetta því nægja í bili (en ég nenni ekki að heyra það rugl frá neinum að þetta bréf sé of langt, Martin Luther átti oft í bréfaskriftum við fólk sem spannaði nokkra hillumetra). Nútímafólk verður að hafa eirð í sér til að renna yfir nokkrar línur án þess að fara að skæla. Auk þess þarf ég vart að taka það fram að ég hef aðeins stiklað á stóru á viðburðarríkri viku, en restina geymi ég í minni mínu og segi ykkur öllum síðar.

Með kveðju frá París
Bergur Ebbi

¡Buenos días! kaeru laganemar.
(Besservissernum sem gerdi í brók vid ad leidrétta stafsetninguna á thessari kvedju hjá mér sídast er vísad á kommentin vid thann pistil)

Hvernig er thad, er einungis Kaupmannahafnardeild laganema virk í skrifum hér? Ekki thad ad Hr. Hagalín sé ekki, líkt og hann á kyn til, afar morsom med lyklabordid en madur saknar thess ad sjá ekki fjolmenningarlegri stemningu thegar madur rekur inn nefid. En Hagalín-Zimsen á heidur skilinn fyrir ad vera slíkur spútnik.

Ég get stadfest ad morknir klúbbar eru fjolthjódlegt fyrirbaeri. Í gaer var okkur Jóhonnu bodid í afmaeli hjá einum af fjolmorgum thjódverjum sem hér eru vid nám - stundum maetti m.a.s. halda ad madur vaeri staddur í landi die Lederhosen, slík er mergdin. Vid komuna var hladid á okkur skrani og gjofum (bakpoka, derhúfu, sedlaveski) svo manni leid naestum eins og native ameríkana ad semja vid kúreka. Nú líkt og thá reyndist glingrid fyrirbodi um óhreint mél í pokahorni. Klúbburinn var a)tómur og b)tónlistarstýrt af manni sem hreinlega hlýtur ad hafa verid í starfsnámi hjá FM957. Vid entumst ekki lengi en nádum thó ad spjalla adeins vid heidursmann frá Danaveldi ad nafni Andreas, sem er med okkur á tungumálanámskeidinu.
Á mánudaginn hefjast kúrsar í lagadeildinni. Skemmst er frá ad segja ad skráningarfasisminn sem ollu trollrídur heima er ekki óumflýjanleg naudsyn. Hér var okkur einfaldlega sagt ad koma og skrá okkur fyrir 15. október en nota tímann thangad til - taepar 3 vikur - til ad velja thá kúrsa sem vid hofum áhuga á. Megum sem sagt flakka á milli thann tíma.
Drukkum afbragdsgóda flosku af raudvíni í gaer sem kostadi 3 evrur. Paradís, verdad?

Slakað á í Søllerød.

Seinustu helgi fóru erlendir laganemar við KU í hyttetúr norður til Søllerød. Undirritaður var í nokkurn tíma að fatta að hann hafði séð sama flata landslagið og sömu tréin og bekkina áður, í hyttetúr í norrænu vikunni í Kaupmannahöfn. Naut hann þess því að vera þaulkunnugur staðarháttum.

Þar sem undirritaður var svo óheppinn að vera með síðustu mönnum að skrá sig í téða ferð var hann skikkaður til að sofa í tjaldi, sem hann reyndar þurfti að setja upp sjálfur með öðru fólki. Fljótlega ákvað undirritaður þó að halda sig til hlés sökum þess hve sjúklega fyndið var hvað menn kunnu ekki að setja upp tjald!! Þegar menn höfðu lokið verkinu leit þetta meira út eins og ruslpoki sem lá á jörðinni, en Danirnir voru bara sáttir. Jájá, bara flatt og gott. Af þessum ástæðum ákvað undirritaður að brjóta eldvarnarreglugerð Søllerødshrepps og svaf á dýnu innandyra þegar færi gafst.

Annars var þetta talsvert blek, í upphafi var erfitt að ganga inn í hyttuna þar sem nokkrir tugir bjórkúta byrgðu mönnum sýn. Skipuleggjendur voru nokkuð æstir og höfðu litla stjórn á mannskapnum, en það lagaðist allt sjálfkrafa eftir að mesti nasistinn missti röddina! Einn skipuleggjenda kannaðist við fyrsta FKO emiritus, með nafni. Undirritaður ákvað þó að taka hann sér ekki algerlega til fyrirmyndar og hélt sig að mestu í fötum og var ekki mjög “obscene”, a.m.k. á köflum!

Skipuleggjendur reyndu að brydda uppá ýmsum leikjum, t.d. nokkurs konar spurningakeppnisratleik. Þar voru tvær víkingaspurningar sem voru fokkings rangar. Týpískt að Danir séu ekki lesnir í víkingasögu. Undirritaður vill því til gamans varpa fram eftirfarandi spurningu til lesenda: Hvað hét fyrsti Danski konungurinn??

En í það heila var þetta bara hin hressasta ferð og verður eflaust farið í hana aftur þegar hún verður endurtekin í febrúar næstkomandi. Annars er það til tíðinda að undirritaður þarf að vakna í dagrenningu til að ná lestini til Uppsala. Þar verður eitthvað gert sér til dundurs, en nánar verður ritað um það síðar.